WARSZAWA Kościół św. Marcina

Zespół kościoła św. Marcina i klasztoru augustianów najlepiej widoczny jest z ulicy Podwale. Zza warszawskich murów obronnych widać masywną bryłę kościoła, nieco niższe zabudowania klasztorne i wysoką wieżę. Tło stanowią sylwety Katedry i kościoła pojezuickiego.
Kościół św.Marcina pełnił też rolę polityczną, był bowiem miejscem sejmików mazowieckiej szlachty.
Ufundowany został przez Siemowita III w roku 1355 jako kościół trzynawowy na planie prostokąta. Wejście doń prowadziło nie jak dzisiaj od ulicy Piwnej, lecz od strony murów otaczających Warszawę. W 1478 roku kościół spłonął, a podczas odbudowy zmieniono nieco jego plan, dostawiając boczne kaplice.
W latach 1631-34 świątynię przebudowano w stylu barokowym pod kierunkiem włoskiego architekta Giovanniego Spinoli. Wtedy to zmieniono też front kościoła, kierując go na ulicę Piwną. Przebudowano także wieżę przykrywając ją barokowym hełmem. Ostatnia poważniejsza przebudowa miała miejsce w roku 1744. Dotyczyła głównie fasady i rokokowego wnętrza. Autorem jej był architekt Karol Bay.
Podczas Powstania Warszawskiego kościół św.Marcina został bardzo poważnie uszkodzony. Odbudowano go w latach 1949-53. Ze względu na trudności z odtworzeniem zabytkowego wnętrza zastosowano tu rozwiązania na wskroś współczesne. Efektem tego jest doskonały przykład harmonijnego połączenia nowoczesnej sztuki sakralnej z zabytkową architekturą.