PIOTRKÓW TRYBUNALSKI Kościół św. św. Jacka i Doroty

Kościół pod wezwaniem św. św. Jacka i Doroty był początkowo kościołem dominikanów. Zakon ten pojawił się w Piotrkowie za sprawą Kazimierza Wielkiego – jak twierdzą niektórzy historycy, albo też dopiero w połowie wie-ku XV – jak mówią inni znawcy przedmiotu. Bezsporne świadectwo istnienia tu klasztoru dominikańskiego pochodzi z roku 1458, a trzydzieści lat później, właśnie u piotrkowskich dominikanów święcenia kapłańskie uzyskał królewicz Fryderyk Jagiellończyk, a dnia następnego, będąc młodzieńcem zaledwie dziewiętnastoletnim, ogłoszony został krakowskim biskupem.
Kościół najprawdopodobniej zbudowany został około połowy wieku XV, albo nawet u schyłku poprzedniego stulecia. Był jednonawowy z wydłużonym, wielobocznie zamkniętym prezbiterium. Do dziś zachowały się gotyckie przypory, ale kształt jak i wielkość otworów okiennych zmieniono podczas przebudowy w wieku XVII. W roku 1624 do kościoła dobudowano kaplicę matki Boskiej Różańcowej ufundowaną przez Stanisława Jaxę Bykowskiego. Osiemnaście lat później, w niedziele palmową roku 1642, podczas wielkiego pożaru, który ogarnął miasto, palił się także kościół i zabudowania klasztorne. Zniszczenia były znaczne – zawaliło się także sklepienie. Odbudowa, energicznie prowadzona przez przeora, Adama Piekarskiego, trwała kilka lat; zatarła jednak w znacznym stopniu dotychczasowy, gotycki charakter kościoła, wprowadzając elementy późnorenesansowe. Nad nawą i prezbiterium pojawiło się sklepienie kolebkowe z lunetami, ozdobione stiukami.
W latach 1795 – 1814 klasztorne budynki zajmował wojskowy szpital, część zabudowań przebudowano, organizując w nich stajnie dla wojska. W roku 1824 od południa dobudowano kruchtę, przenosząc tu główne wejście do kościoła. Wtedy też powiększono powierzchnię kościoła tworząc dwie nawy boczne, częściowo wykorzystując na ten cel istniejące budynki klasztorne. Z tej właśnie przyczyny boczne nawy są znacznie niższe – łączą się z nawą główną poprzez przebite w ścianach arkady. Po kasacie zakonu /1864/ kościół zamieniono na budynek świecki, większość zabudowań klasztornych rozebrano, a pozostałą resztę pod koniec tego wieku przeznaczono na szkołę. Przy kościele stoi dzwonnica, w której wisi renesansowy dzwon z roku 1615.
Wystrój i wyposażenie wnętrza nie mają nic wspólnego z gotyckimi początkami świątyni. Do elementów najstarszych należy drewniany krucyfiks z końca XVI wieku i obraz w ołtarzu kaplicy, przedstawiający Matkę Boską z Dzieciątkiem, namalowany na miedzianej blasze w II połowie tego samego stulecia. Ołtarze, zarówno główny jak i boczne, stalle, ambona i chór mu-zyczny – są rokokowe, wykonano je w II połowie XVIII stulecia. Umieszczony w głównym ołtarzu obraz św. Doroty namalowany został w roku 17893. War-to wymienić także epitafia: Zofii z Padniewskich Drzewickiej, ufundowane przez jej męża w roku 1607, Mariana Trzebickiego, wieluńskiego kasztelana, zmarłego w rokun1657 oraz rodziny Kobielskich /1667/.