NOWE MIASTO n/Pilicą Pałac

Około dwudziestu kilometrów na południowy wschód od Rawy Mazowieckiej, nad brzegiem Pilicy leży miejscowość nazywająca się Nowym Miastem. Aby wyróżnić je wśród wielu „Nowych” miast polskich, jego pełna nazwa brzmi: Nowe Miasto nad Pilicą. Założyła je na prawie chełmińskim w XV stuleciu rodzina Rawitów , zwanych potem „Nowomiejskimi”.
Pałac usytuowany i otaczający go park, położony jest na południowy zachód od miasta. Na osi pałacu od południa znajduje się wydłużony kanał z umieszczoną po środku owalną sadzawką. Na przedłużeniu widokowej osi jest most na Pilicy i droga prowadząca w kierunku Odrzywołu. Pałac ma plan wydłużonego prostokąta i posiada po trzy ryzality od frontu i od ogrodu. Ryzalit środkowy od strony ogrodu wysunięty jest półkoliście i mieści się w nim salon. Układ pomieszczeń jest dwutraktowy, z sienią po środku, w której zlokalizowane są schody, a piętro jest prawie dokładnym powtórzeniem parteru. Pałac nakryty jest dachem łamanym, krytym blachą.
Rozpoczęcie budowy pałacu przypisuje się generałowi Franciszkowi Hieronimowi Granowskiemu. Stało się to podobno w roku 1735, a w dwadzieścia lat później, syn generała, także generał, lecz ponadto wojewoda rawski, miał pałac ukończyć. A już z całą pewnością w roku 1762 obiekt był już użytkowany.
Po Granowskich właścicielami Nowego Miasta byli Świdzińscy, a drugi tego nazwiska, imieniem Antoni, w stopniu już tylko rotmistrza, sprzedał w 1795 roku pałac i włości swemu szwagrowi, Janowi Nepomucenowi Mała-chowskiemu. Tenże w drugiej dekadzie XIX stulecia podjął zadanie modernizacji pałacu wymieniając późnobarokową stolarkę na klasycystyczną i zdo-biąc salon I piętra sztukateryjnymi supraportami i podziałami.
Po powstaniu styczniowym nazwiska właścicieli straciły polskie brzmienie. Od 1865 byli to: berlińczyk Wilhelm Teodor Müller, potem Herman Fryderyk Roeschke a następnie Edward von Baerensprung. Dobrze że nad losami dóbr nowomiejskich ulitował się wreszcie hrabia Jan Tyszkiewicz, kupując je w roku 1881 ale zaraz /po pięciu latach/odsprzedając rodzinie Pomian-Bławdziewiczów. Ostatnim – przed upaństwowieniem- właścicielem był Gustaw Pomian-Bławdziewicz. PRL-owskiej władzy nie wystarczyło jednak odebranie mu dóbr i pałacu. Aresztowano go w 1945 roku i wywieziono na Sybir, gdzie zmarł. Pozostawił spadkobiercę – syna, Jana, mieszkającego po wojnie w Londynie, który zgodnie z aktualnymi przepisami, winien zostać prawowitym właścicielem pałacu.