LUBLIN Kościół NMP Zwycięskiej /tzw pobrygidkowski/

W  Lublinie, w roku 1412, szwedzcy zakonnicy z Vadsteny zaczęli organizować klasztor św. Brygidy. Geneza wzniesienia tego klasztoru miała w  znacznym stopniu polityczny charakter. Ponieważ  św. Brygida w jednym ze swoich objawień przepowiedziała upadek krzyżackiego zakonu, uważano ją  za patronkę walk przeciwko Krzyżakom. Toteż po zwycięskiej bitwie pod Grunwaldem Władysław Jagiełło postanowił ufundować na miejscu zwycięstwa klasztor brygidek. Biskup pomezański, do którego król się zwrócił, zgody udzielił, ale teren Grunwaldu powrócił wtedy znowu w krzyżackie ręce. Podjął więc król decyzję o zlokalizowaniu klasztoru w Lublinie, mieście położonym przy trakcie z  Krakowa do Wilna.
Ceglany korpus  kościoła wznoszono w latach 1412-26: przybudowana  do niego wieża powstała później. Interesująco rozwiązano trójkątny szczyt  głównej elewacji kościoła. Stanowi on przykład tak zwanego szczytu laskowanego, dzielonego rzędami pionowych pilastrów, kończących się na każdym  schodku ozdobną nasadą. Pomiędzy laskowaniami w murach umieszczono wnęki zamknięte półkolistymi łukami. Zastosowane tu poziome podziały podkreślają  plastyczność elewacji o trzech kondygnacjach arkad.
Dolna część elewacji nie jest już tak bogata, urozmaicają ją tylko drzwi i dwa łukowe otwory okienne, będące odbiciem dwunawowego korpusu kościoła. Narożniki elewacji wzmocnione są przez dwie przypory dostawione pod kątem 45 stopni, podobnie jak w kościele farnym w Kazimierzu nad Wisłą.
Kościół był kilkakrotnie przebudowywany, a do najciekawszych dodatków należą manierystyczne dekoracje sklepień pochodzące z pierwszej połowy XVII stulecia, dzieło „szkoły lubelskiej”. Oprócz listwowań i wiązek  promieni sklepienia zdobią także medaliony z  postaciami świętych.