Najnowsze
Komentarze
- Wystawy Romana Mirowskiego | Roman Mirowski o KOŚCIOŁY Z SOBOTAMI
- Pan Samochodzik i Szatański Plan – Jerzy Seipp – ZNienacka o PIOTRKÓW TRYBUNALSKI Kościół farny
- 163 ITALIA 25 FLORENCJA 1 Kaplica Pazzi „En trois quart” | Roman Mirowski o FLORENCJA
- WŁOCHY | Roman Mirowski o FLORENCJA
- Все, чого ви ще не знали про Божу Матір Ченстоховську | CREDO o CZĘSTOCHOWA Jasna Góra – Pomnik Prymasa Wyszyńskiego
02. FLORENCJA SAN MINIATO AL MONTE
Autor: Roman Mirowski
Włoska architektura zawsze wykazywała odporność na wpływy pochodzące spoza Italii. Gotyk nie przyjął się tu nigdy w takiej formie jak w swej kolebce, Francji, czy w innych krajach położonych na północ od Włoch. Doczekał się tu natomiast swej nazwy, wówczas pejoratywnej, bo świadczącej o barbarzyńskim ,zdaniem Włochów, pochodzeniu tego stylu. Podobnie i styl romański nie rozwijał się tu w sposób taki, jak w krajach nie posiadających tylu reliktów architektury starochrześcijańskiej .Stąd występująca trudność w klasyfikowaniu stylowej przynależności niektórych obiektów. Jednym z nich jest właśnie florencki kościół San Miniato .
Niektórzy historycy sztuki określają styl reprezentowany przez San Miniato jako „protorenesans„. Inni, z uwagi na czasokres powstania , przydzielają mu romańską etykietę, choć jest to dzieło w niczym do romańskich, w tym nawet włoskich, kościołów niepodobne. Układ przestrzenny wnętrza nawiązuje raczej do bazylik starochrześcijańskich. Ten sam trzynawowy korpus nakryty drewnianym dachem, w środkowej nawie otwartym i ukazującym konstrukcję więźby, wykazuje bardzo wyraźne analogie do pochodzącej z IX wieku bazyliki Santa Prassede w Rzymie. Elewacja kościoła pochodząca z przełomu XII i XIII wieku, jest płaska i ściśle symetryczna. Jej proporcje odzwierciedlają układ naw, a występujące w niej trójkąty stanowią parawanowe osłony dachowych połaci naw. Kondygnację najniższą tworzy pięć półkoliście zamkniętych arkad, których łuki wspierają się na korynckich półkolumnach. Płaszczyzny pomiędzy arkadami, a także płaszczyzny górnych kondygnacji ozdobione są geometryczną kompozycją z wielobarwnych płyt marmurowych. Na środku elewacji znajduje się prostokątne okno zwieńczone trójkątem, a nad nim mozaika przedstawiająca Chrystusa pomiędzy Madonną i św. Miniato.
Początki kościoła datuje się na IV wiek, ale kształt obecny uzyskał on dzięki biskupowi Hildebrandowi w 1018 roku. Stanowi on część kompleksu budynków /późniejszych niż kościół/ składającego się także z niedokończonej, szesnastowiecznej, dzwonnicy, pałacu biskupów, cmentarza oraz otaczających całość zespołu fortyfikacji.
Wnętrze kościoła, w stosunku do starochrześcijańskich pierwowzorów, wzbogacone zostało wysoko wyniesioną kryptą, nad którą umieszczono zamknięty absydą chór. Sklepienie absydy wsparte jest na pięciu półkolistych łukach, powtarzających motyw wzięty z fasady. Ozdobę sklepienia stanowi mozaika pochodząca z 1297 roku, przedstawiająca Chrystusa błogosławiącego, otoczonego przez Madonnę i postaci świętych. Międzynawowe kolumnady ukształtowano na zasadzie potrójnych łuków, przedzielonych filarami. Płaszczyzny ścian pokrywa kompozycja z geometrycznych figur, wykonana podobnie jak frontowa elewacja, z barwnych marmurów. Bogactwo kolorystyczne wnętrza uzupełnia marmurowa posadzka, freski z XIII i XIV wieku ; nawet drewniana konstrukcja dachu pokryta jest polichromią.
Na prawo od prezbiterium położona jest zakrystia ozdobiona freskami Spinella Aretina /1387/, przedstawiającymi żywot św. Benedykta. Po stronie lewej kaplica San Jacopo, nazywana też kaplicą Kardynała Portugalii. Nazwa pochodzi od znajdującego się tam grobowca, który dla niego wyrzeźbił w 1461 roku Antonio Rosellino. Sklepienia kaplicy, autorstwa Manettiego, udekorowane są pięcioma tondami Lukki della Robbia. Po środku kościoła, przed kryptą, znajduje się kaplica Krucyfiksu, zaprojektowana przez Michelozza, z delikatnym emaliowanym sklepieniem, znowu dziełem Lukki della Robbia.
Podziwiając kościół San Miniato nabiera się absolutnej niemal pewności, że doskonałość kompozycyjna jaką on stanowi, musiała wywrzeć ogromny i inspirujący wpływ na wyobraźnię twórczą Brunelleschiego oraz postępujących w jego ślady innych artystów, ojców florenckiego renesansu.