BIELANY Klasztor

Mikołaj Wolski, późniejszy marszałek wielki koronny, podczas misji dyplomatycznej do Rzymu, jako pokutę od rzymskiego spowiednika otrzymał  nakaz budowy w Polsce nowego klasztoru. W roku 1602 sprowadzeni przez  niego kamedułowie przybyli do Polski. Klasztor postanowiono zbudować w na górze w Lesie Wolskim, położonej milę od Krakowa. Właściciel tego terenu, Sebastian Lubomirski, sprzedał go uzyskując zapłatę w srebrze – stąd też pochodzić ma nazwa klasztoru  „Mons Argenteus”, czyli Srebrna Góra. Z czasem od białych habitów mnisich miejscowość tę nazwano Bielanami, podobnie zresztą jak Bielany warszawskie.
W roku 1605 krakowski biskup Bernard Maciejowski poświęcił kamień węgielny pod budowę klasztoru i powstało wtedy zgodnie z kamedulską regułą 20 małych domków – samotni otoczonych ogródkami. Kościół realizował według przywiezionego z Rzymu projektu Walenty von Saebisch. W 1617 roku zawaliła się frontowa fasada kościoła. Nową wykonano w 1630 według projektu architekta  Andrei Spezzy. Wykonawcami były warsztaty Tomasza Mrozka i Giaccomo Matterniego.
Powstało założenie osiowe, jednolite kompozycyjnie. Dojazd prowadzi drogą między  murami, prowadząca poprzez budynek furty na dziedziniec zamknięty dwuwieżową fasadą kościoła.Po bokach kościoła znajdują się za-budowania klasztorne rozmieszczone wokół dwóch symetrycznych dziedzińców. Za kościołem rzędy eremów – domków dla zakonników.
Fasada kościoła dwuwieżowa,wyłożona kamieniem ciosowym, zwieńczona jest trójkątnym szczytem z balustradką. Korpus kościoła posiada trzy przęsła ujęte w kaplice z emporami. W przyziemiach wież mieszczą się kaplice, od góry zamknięte kopułami.
Prezbiterium prostokątne, także trzyprzęsłowe. Przy połączeniu prezbiterium z korpusem nawowym zbudowano wieżę nazywaną „zegarową”.
Wystrój wnętrza przez wiele lat stanowił chętnie naśladowany wzór dla innych polskich kościołów. Trudno się temu dziwić, skoro przy pracach nad kościołem kamedułów odnotowano tak wiele nazwisk najwybitniejszych arty-stów działających wówczas w Polsce. Lista jest tak długa, że wymienię tylko kilku z nich: Jan Chrzciciel Falconi, Tomasz Dolabella, Franciszek Placidi czy Jan Eliasz Hoffmann.