ŻYWIEC Zamek

Najstarsze fragmenty żywieckiego zamku pochodzą z I połowy XV wieku. Zbudowali go prawdopodobnie Skrzyńscy herbu Łabędź. Od roku 1467, na mocy królewskiego przywileju, właścicielami Żywca zostali Komorowscy. Oni też dokonali pierwszej przebudowy zamku po pożarze z 1477 roku  –  z tego okresu pochodzi zrąb potężnej, czworobocznej wieży, połączonej skośnie z północno wschodnim narożnikiem korpusu zamku.
W latach 1569-71 Komorowscy przebudowali zamek, przekształcając go z rycerskiej warowni w renesansową rezydencję. Powstało wtedy trójskrzydłowe założenie z arkadowymi, dwukondygnacyjnymi krużgankami wokół prostokątnego dziedzińca, zapewne otwartego od południowej strony.
W 1624 zamek,tytułem zastawu,objęła królowa Konstancja, a 70 lat później zakupił go Jan Wielopolski, kanclerz wielki koronny a zarazem bliski krewny Komorowskich.
Wielopolscy rozbudowali południowe skrzydło zamku, dostawiając do niego w latach 1708-23 dwa wydatne ryzality.
Od roku 1838 aż do roku 1939 Żywiec był własnością Habsburgów. W II połowie XIX wieku Habsburgowie podali zamek gruntownej przebudowie. Od zewnątrz nadano mu neogotycką szatę – wtedy powstał między innymi krenelaż wieży północnej. Dziedziniec „wzbogacono” o trzecią kondygnację krużganków, wspartych tym razem na żeliwnych słupach. Ta wątpliwa, i całkowicie obca renesansowym dolnym partiom ozdoba, spowodowała konieczność wzmocnienia dodatkowymi filarami kolumn parteru. W ten sposób pozbawiono krużganki  ich renesansowej elegancji.
Badania architektoniczne, których celem było ustalenie kolejnych etapów rozwoju zamku rozpoczęto już w roku 1935. Kontynuowano je później, po roku 1967. Jednak do dziś nie udało się wyjaśnić jeszcze wszystkich za-gadek, jakie kryje w sobie żywiecki zamek.