WROCŁAW OSTRÓW TUMSKI Ulica Kapitulna

Początki Wrocławia sięgają połowy IX wieku. Był to wtedy jeden z piętnastu grodów plemienia Ślężan. Gród ów znajdował się w centralnej części ostrowa, czyli wyspy położonej wśród odrzańskich rozlewisk.Z czasem wysepka ta otrzymała nazwę Ostrowa Tumskiego.
Początkowo gród należał do Państwa Wielkomorawskiego, później do książąt czeskich, a od roku 990 do Państwa Polskiego. Około 1000 roku po-wstała tu diecezja wrocławska, podlegająca gnieźnieńskiej metropolii. Dokładne badania archeologiczne Ostrowa Tumskiego rozpoczęto po roku 1945 /Niemcom nie bardzo zależało na odkopywaniu Słowiańskich korzeni Wrocławia/. Odkryto wówczas zarys zespołu osadniczego – grodu i podgrodzia. Gród posiadał obwałowania typowe dla słowiańskiej sztuki fortyfikacyjnej – wały z pni drzewnych o konstrukcji przekładkowej, wzmocnione hakami i wypełnione piaskiem.
Bolesław Chrobry ufundował około 1000 roku kamienną „pierwszą” katedrę pod wezwaniem św.Jana Chrzciciela, zniszczoną w latach 1037-8, i odbudowaną przez Kazimierza Odnowiciela w roku 1050. Druga katedra ro-mańska ufundowana została przez biskupa Waltera, a wzniesiono ją w latach 1155-80. Oprócz katedry na Ostrowie znajdowały się wówczas jeszcze dwa kościoły :św.Idziego /fundacji Piotra Własta/ i św. św. Piotra i Pawła.
Osadnictwo na lewym brzegu Odry zaczęło rozwijać się w II połowie XII wieku a w latach 1208-9 książę Henryk Brodaty reorganizuje je według zachodnioeuropejskich standardów. Osada na Ostrowie tracić zaczyna znaczenie gospodarcze zachowując rolę siedziby władzy: świeckiej /zamek/ i duchownej /pałac  biskupi/.
Otaczające Ostrów drewniano-ziemne wały wytrzymały najazd Mongołów, dając schronienie także ludności miasta lewobrzeżnego. Później jednak fortyfikowania Ostrowa zaniechano; obronność zapewniały mu tylko naturalne warunki.
W końcu wieku XII Bolesław Wysoki wzniósł na zamku murowany romański pałac z osiemnastoboczną kaplicą. W latach 50-tych XIII wieku cały teren zamku otoczyły ceglane mury z bastejami. Kolejną rozbudowę zamek zawdzięcza Henrykowi IV Probusowi. Oprócz zamku i świątyń wznoszono też inne budowle murowane: pałac biskupi i szkołę katedralną. Budynki sytuowano po obu stronach ulicy Katedralnej, na której też odbywały się wówczas jarmarki świętojańskie.
Mała uliczka Kapitulna nie posiadała większego znaczenia komunikacyjnego. Dzisiaj jej perspektywę zamyka potężna bryła katedry z przybudowaną w roku 1749 kaplicą „Zmarłych”, nakrytą kolistą kopułą z latarnią.