17. WAWEL Kurza Stopka

Autor: Roman Mirowski

U schyłku XV wieku, za panowania Jadwigi i Jagiełły, do zamku wawelskiego dobudowano dwie budowle: Wieżę Duńską /później określaną jako Pawilon Gotycki / oraz Kurzą Nogę, która obecnie  nazywana jest Kurzą Stopką. Podczas przebudowy zamku na renesansową rezydencję Jagiellonów nie zostały one zburzone, lecz harmonijnie  wkomponowane, urozmaicając bryłę Wawelu od  strony północno-wschodniej.
Jak wykazały badania, Kurza Stopka pozostała w swym pierwotnym i nienaruszonym kształcie. Przechodziła wprawdzie liczne remonty, ale ograniczały się one do napraw zniszczonych elementów stropów czy dachu. Oryginalna nazwa budowli pochodzi, być może, od trójpalczastej podstawy niosącej pomieszczenia piętra.
Do niedawna obowiązywała hipoteza profesora  Szyszko-Bohusza  mówiąca o obronnym charakterze Kurzej Stopki. Profesor uważał, że po rozebraniu grożącej zawaleniem romańskiej wieży, broniącej Wawelu od strony  północno-wschodniej, zaistniała konieczność wzmocnienia fortyfikacji w tym rejonie zamku. I w tym właśnie celu miałaby ta budowla powstać.
Obecnie uważa się, że Kurza Stopka przeznaczona była raczej na cele mieszkalne lub reprezentacyjne. Z licznych dokumentów wiemy, że służyła ona Kazimierzowi Jagiellończykowi jako izba audiencjonalna, w której odbywały się narady i gdzie przyjmowano przybywających do króla krakowskich rajców. Niewielka powierzchnia komnaty /26 m2 / nie pozwalała jednak na zbieranie się tam całej rady królewskiej, liczącej wówczas 80 osób.
Król Zygmunt I również lubił urzędować w tej komnacie. Może sprawiała to kameralność wnętrza a może widoki na trzy strony świata, jakie można było oglądać z siedmiu okien.
W wieku XVI były tam już dwa pomieszczenia: komnata i sionka. Nie ma też pewności czy podział ten istniał od początku, czy też został wprowadzony po przeniesieniu pomieszczeń reprezentacyjnych w inne rejony Wawelu.