WARSZAWA BRÓDNO Kościół św. Wincentego à Paulo

Drewniane kościółki kojarzą się raczej z krajobrazem wiejskim, bardzo rzadko zachowały się do dnia dzisiejszego w miastach. Mało kto wie, że drewniany kościółek można zobaczyć także w Warszawie, ściślej w dzielnicy Bródno położonej na prawym brzegu Wisły, a już zupełnie dokładnie – na Cmentarzu Bródnowskim.
Bródno – kiedyś samodzielna wieś, w granice administracyjne Wielkiej Warszawy włączona została częściowo w roku 1916, a reszta w roku 1938. Średniowieczne początki Bródna sięgają wieku X lub XI – powstał tam wtedy gród książęcy. O wsi dowiadujemy się po raz pierwszy w XV stuleciu, kiedy przechodziła na własność zakonu sióstr marcinkanek. Jednak powstanie kościoła św. Wincentego nie sięga aż tak odległych czasów. Można powiedzieć, że kościółek ten jest niemal nowy – zbudowano go w latach 1887-8, jako świątynię cmentarną, przy niedawno założonym (rok 1884) Cmentarzu Bródnowskim. Jest mało prawdopodobne, by władze miasta budując ten cmentarz miały świadomość, ze tworzą jedną z największych przyszłych nekropolii w Europie. Gdyby taką świadomość miały, być może zbudowano by tu znacznie większy kościół. Dobrze, że tak się nie stało – dzięki czemu powstać mogła niewielka, ale bardzo proporcjonalna budowla, która w roku 1952 na mocy decyzji kardynała Stefana Wyszyńskiego otrzymała status świątyni parafialnej. W roku 1992 papież Jan Paweł II w swej bulli „Totus Tuus Poloniae Populus” wyłączył parafię św. Wincentego spod jurysdykcji warszawskiego arcybiskupa i włączył do nowo erygowanej diecezji warszawsko-praskiej.
Kościółek zaprojektował architekt Edward Cichocki. Jako budulec wykorzystano ponoć drewno pierwotnie użyte do rusztowań służących konserwacji Kolumny Zygmunta, prowadzonej wcześniej przez Cichockiego. W latach 90. XX stulecia kościółek został wyremontowany. Fachowość wykonania tych prac doceniła komisja powołana przez Ministerstwo Kultury i Sztuki i Generalnego Konserwatora Zabytków. Jednym z laureatów konkursu na „najlepszego Uzytkownika Obiektu Zabytkowego” z roku 1995 stała się Parafia Rzymsko-Katolicka w Warszawie „za wzorowo wykonane prace remontowe i konserwatorskie w Kościele p. w. św. Wincentego na cmentarzu Bródnowskim”.
Bródnowski kościółek nie ma konstrukcję zrębowej (zwanej też wieńcową), charakterystycznej dla znakomitej większości polskich drewnianych świątyń. Jak przystało na obiekt nowoczesny, ze schyłku XIX stulecia, ma on szkieletową konstrukcje słupową, obustronnie obitą szalunkiem z desek. Kościół składa się z prostokątnego, trójnawowego korpusu o wymiarach ok. 20 na 15 metrów i niewielkiego prezbiterium (skierowanego na północ) o wymiarach 9 na 6.5 metra. Po obu stronach prezbiterium dostawione są dwie symetryczne zakrystie, a od południa dobudowana jest do nawy duża kruchta z poprzedzającym ją przedsionkiem. Po obu bokach kruchty, ze względu na pierwotną, cmentarną funkcje kościoła, znajdują się dwa kwadratowe pomieszczenia pomocnicze.
Korpus kościoła, kruchtę i prezbiterium nakrywa wspólny, dwuspadowy dach pobity gontem. Nad zakrystiami i kapliczkami przy kruchcie zastosowano daszki pulpitowe, nad przedsionkiem jest dach dwuspadowy, a kąty nachylenia wszystkich połaci dachowych są jednakowe. Wieżyczka na sygnaturkę wznosi się nad dachem frontowej części kościoła.