WARSZAWA BELWEDER

Ogrodowa fasada Pałacu Belwederskiego jest mniej znana od elewacji wejściowej, często oglądanej w telewizji. Dzięki parkowi otaczającemu pałac jest mniej surowa, bardziej zbliżona w charakterze do wiejskich rezydencji czyli obiektów z których słynie autor dzisiejszego Belwederu, architekt Jakub Kubicki.
Zbudowany w połowie XVII wieku  Belweder, początkowo  był podmiejską rezydencją rodziny Paców i dopiero za czasów Stanisława Augusta połączony został z Łazienkami. Sąsiadujący z pałacem folwark stał się jedną z pierwszych w Polsce fabryk porcelany, a później fajansu. W latach siedemdziesiątych XVIII stulecia król planował przebudowę Belwederu, aby jak czytamy w zachowanych dokumentach: „przerobić pałac Belwederski na pomieszkania pańskie”. Projekty opracowywano w latach 1774-76, ale ich efektem była jedynie konkluzja, że : „jest to rzecz niepodobna, aby ten pałac na pańskie rezydencje był zdatny do przerobienia, ale lepiej cały zbić a nowy wyfundować„.
Powstawały więc projekty wielkiego założenia pałacowego z fasadą zwróconą w stronę miasta, zamykającą oś Alei Ujazdowskiej. Zachowały się do dziś prace Szymona Bogumiła Zuga i Jana Christiana Kamsetzera. A w starym, chylącym się ku ruinie pałacu, nadal zamieszkiwali dworzanie, w folwarku zaś znajdowała się fabryka ceramiki.
Przebudowa pałacu udała się dopiero w latach 1818-22. Lecz gospodarzem zaprojektowanego przez Kubickiego pałacu nie został już polski król, lecz carski brat, Wielki Książę Konstanty. W projekcie Kubicki powtórzył stosowany już przez siebie wielokrotnie typ niewielkiego pałacyku opartego na planie prostokąta, z kolumnowym portykiem. Elementem różniącym Belweder od podobnych mu innych pałaców Kubickiego, było dodanie do prostokątnego korpusu załamujących się pod kątem prostym skrzydeł bocznych, tworzących reprezentacyjny dziedziniec. Mimo, że Belweder przebudowano już w okresie rozbiorów, jego architektura ma charakter klasycyzmu czasów Stanisławowskich.