TORUŃ Ratusz /1/

Ratusz toruński ,symbol niezawisłości i potęgi kupieckiej republiki Torunia uważany jest za jeden z najwspanialszych obiektów tego typu w całej Europie. I co najciekawsze, cała jego siedemsetletnia historia udokumentowana jest zachowanymi przywilejami, protokołami Rady i innymi dokumentami. Daje to możliwość prześledzenia poszczególnych faz powstawania ratusza, jego remontów, przeróbek oraz innych ważnych wydarzeń związanych z jego dziejami.
W roku 1259 torunianie otrzymali przywilej, upoważniający ich do budowy domu targowego-sukiennic /obecne zachodnie skrzydło ratusza. Piętnaście lat później uzyskali zgodę na budowę kramów i ław chlebowych /wschodnie skrzydło/. Tak powstały dwa ustawione równolegle do siebie budynki, o tej samej długości. Przy jednym z nich wybudowano kwadratową w planie wieżę, wysoką na 24 metry.
W wieku XIV budynki te połączono: od południa wznosząc budynek dla władz miasta a od północy dla sądu. Powstał więc czworobok otaczający kwadratowy dziedziniec. Po kilkudziesięciu latach stan obiektu był na tyle zły, że zdecydowano się na zburzenie starego budynku i zgodnie z przywilejem wydanym w 1393 /przez Konrada Wallenroda/ odbudowano ratusz całkowicie od nowa. Prace zakończono w roku 1399 a kierował nimi Polak, mistrz Andrzej. Hełm wieży, wysoki i spiczasty, pokryto ołowianą blachą w roku 1430.
Nowy ratusz był budynkiem piętrowym, podpiwniczonym /łącznie z dziedzińcem/ i posiadał  cztery  skrzydła otaczające dziedziniec. Wieżę włączono w bryłę budynku – „wyrastała” ona z połaci dachu. W piwnicach mieściły się składy i wyszynk win. Parter zajmowała wielka hala targowa a także pomieszczenia sądu i wagi. Na piętrze mieściły się pomieszczenia „właściwego” ratusza – w tym tak zwana Długa Sala przeznaczona na cele reprezentacyjne oraz sala Królewska, gdzie zamieszkiwali polscy królowie podczas pobytu w Toruniu.
Elewacje ratusza rozczłonkowano ostrołukowymi wnękami. Dało to interesujący efekt światłocieniowy i pozorną lekkość masywnych, ceglanych ścian. Niezależnie od plastycznych walorów takiego rozwiązania, było ono niezwykle trafne również pod względem  konstrukcyjnym; filary pomiędzy łukami pełniły bowiem  rolę  jak  gdyby konstrukcji szkieletowej.
Wysoka wieża służyła jako wieża obserwacyjno-sygnalizacyjna. Umieszczony na niej zegar, widoczny z dużej odległości, odmierzał czas dla całego niemal Torunia.