SIEDLĘCIN Wieża Rycerska

W pobliżu Jeleniej Góry, w dolinie rzeki Bóbr, zbudowano na początku XII wieku niewielki zameczek. Właściwie była to tylko mieszkalna wieża otoczona kamiennym murem. Średniowieczni władcy Śląska nie zgadzali się by ich poddani budowali duże, warowne zamki mogące stanowić konkurencję dla ich siedzib. Rycerskie rody musiały więc poprzestać na budowlach skromnych. Fundatora i właściciela Siedlęcina nie znamy nawet z nazwiska. Nie zachowały się bowiem na ten temat żadne zapisy archiwalne ani wzmianki w kronikach.
Kamienna wieża zbudowana na planie prostokąta o wymiarach 22 na 14 metrów, pierwotnie posiadała  podpiwniczenie i trzy kondygnacje nadziemne. Świadczą o tym ślady dawnego blankowania osłaniającego biegnący niegdyś wzdłuż murów ganek. W wieku XV wieżę nadbudowano o jeszcze jedną kondygnację, wyposażoną w dwadzieścia strzelnic i nakrytą brogowym dachem. Zachował się też do dziś gotycki portal wejściowy i fragmenty kamiennych laskowań  okiennych.
Dolne kondygnacje wieży podzielone były ścianą na dwie komnaty. Na trzeciej kondygnacji mieściła się duża, reprezentacyjna sala. Osobliwością a zarazem największym skarbem Siedlęcina są powstałe w latach dwudziestych XIV stulecia polichromie, zdobiące ściany reprezentacyjnej komnaty. Mamy w Polsce szereg starszych jeszcze malowideł ściennych, ale te z Siedlęcina są najstarszym u nas przykładem malowideł o tematyce świeckiej.
Polichromia tworzy układ poziomych fryzów. Możemy oglądać tu sceny alegoryczne „człowieczego losu” – dwóch światów, doczesnego i wiecznego, przedstawionych na górnym pasie fryzu. Ciekawszy jest jednak pas dolny, zawierający tematykę rycerską, a oparty na celtyckiej legendzie o rycerzu Iwajnie. Rodowód tej legendy pochodzi z XII- wiecznej Bretanii, podobnie jak opowieści o  królu Arturze i rycerzach Okrągłego Stołu.
Ocalała w Siedlęcinie polichromia pozwala nam zorientować się jak wyglądały w średniowieczu siedziby rycerskich rodów. Jest też kolejnym dowodem, że Polska należała do  Europy „od zawsze”.