SIECIECHOWICE Dzwonnica przy kościele parafialnym

Sieciechowice leżą na skraju Jury Krakowsko-Częstochowskiej, kilkanaście kilometrów od granic dzisiejszego Krakowa. Z Sieciechowic pochodzili wymienieni w Herbarzu Paprockiego: Żegota oraz komesowie herbu Zaprzaniec. Kościół stał tutaj już w roku 1326. Parafia należała do dekanatu w Prandocinie, a plebanem był Wacław. Jeżeli spróbować dać wiarę dokumentowi, który okazał się być falsyfikatem, fundatorem kościoła w roku 1312 byłby Petrazy Brandys, kawaler maltański. Gotycki, murowany z cegły kościół pod wezwaniem św. Andrzeja opisuje w Liber Beneficiorum Długosz. W jego czasach plebanem był Paweł z Jeżowa, zaś dziedziców było kilku: „ze Stoków Jan Karwat, Piotr Marcinowski, Jakub Płaza, Jan Nekanda z Grzegorzowic herbu Topór i Odrowąż-Pieniążek z Iwanowic”. Parafię utrzymywało: 26 łanów kmiecych i 5 folwarków. Pleban miał „własne pola, łąki, folwark i gaj”. W skład parafii wchodziły prócz Sieciechowic”: Leszeniec należący do Jakuba Płazy, Grzegorzewice panów Pieniążka i Nekandy oraz wieś Laszki, własność pana Jana Laskowskiego.
Kościół jest jednonawowy, z prostokątnym prezbiterium i przybudowaną do niego zakrystią i południowa (późniejszą) kruchtą. Od zachodu dostawiona jest druga, neogotycka kruchta. Ksiądz Wiśniewski pisze: „Kościół 36 łokci długi,12 szeroki…zdaje się powstał w czasie przejścia ze stylu romańskiego do gotyckiego. Ściany wspierają szkarpy o jednym spadku, facjaty wysokie, dach stromy, sklepienia romańskie. Łuki sklepień wiążą klucze, wsporniki były dawniej ozdobione twarzami. Okna zeszpecono rozszerzeniem. W nawie sufit”. Gwoli ścisłości, do opisu księdza Jana dodać należy, że z architekturą romańską kościół nie ma nic wspólnego – wspomniane tu „romańskie” sklepienie jest zwykłą kolebką nakrywającą zakrystię. Nad prezbiterium jest sklepienie krzyżowo-żebrowe, nad nawą płaski strop.
Barokowy chór muzyczny, wsparty na dwóch filarach, jest późnobarokowy – pochodzi z roku 1739. Umieszczony na nim organowy prospekt powstał w tym samym czasie. Trzy ołtarze są rokokowe. Warto wspomnieć jeszcze o kilku siedemnastowiecznych epitafiach oraz o portretach Stanisława Augusta Poniatowskiego i prymasa Michała Poniatowskiego, namalowanych na blasze w roku 1787. Powstały one na zamówienie proboszcza, ks. Józefa Pietrzykowskiego, który pragnął upamiętnić wizytę w Sieciechowie – najpierw króla, a potem prymasa. Stanisław August przejeżdżał tędy konno w dniu 6 lipca 1787. Proboszcz ugościł króla na plebanii – poczęstował obiadem i zaofiarował nocleg. Po obiedzie Stanisław August „pracę aż do samego wieczora kontynuował”. Prymas przejeżdżał tędy niecałe dwa tygodnie później, 18 lipca.
Świadkiem tych wizyt była drewniana dzwonnica, zbudowana około polo-wy XVIII stulecia. Dwukondygnacyjna, o konstrukcji słupowo-ramowej, usytuowana w linii ogrodzenia, stanowiła zarazem bramę wejściową na przykościelny cmentarz. Dolna część trzonu dzwonnicy ma plan kwadratu z mocno ściętymi narożnikami, górna, lekko zwężająca się ku górze, także ma ścięte naroża. Daszek rozdzielający obie kondygnacje (nazywany także „obdaszkiem”) a także wieńczący dzwonnicę hełm – pokryte są gontami. Ciekawy wykrój ma otwór drzwiowy – zamyka go od góry trójkąt. Widocznie osiemnastowieczny cieśla, chciał nawiązać do gotyckiego stylu kościoła i właśnie takie rozwiązanie, najbliższe gotyckiemu ostrołukowi, uznał tu za najbardziej odpowiednie.