RZEMIEŃ Zamek

Miejscowość o tej nazwie położona jest w Kotlinie Sandomierskiej, nad rzeką Wisłoką. W XV-XVI stuleciu własność Ttarnowskich, potem Lubomirskich, Sanguszków, Lasockich, Stadnickich, przed 1822 Reyów, ok. połowy XIX stulecia Boguszów i na koniec w latach 1869-1944 Szaszkiewiczów. Wśród stawów i podmokłych łąk, w terenie gdzie dawniej rozciągały się ba-gna i trzęsawiska, na naturalnym niewielkim wzniesieniu, już w pierwszej ćwierci XV stulecia /o ile wierzyć dokumentom/ istniała murowana wieża obrona, własność rodziny Tarnowskich. Bagnisty grunt bardzo utrudniał posadowienie budowli – jak wykazały wykopaliska grunt zagęszczono palami a fundamenty kładziono na dębowym ruszcie. Pochodzący z 1546 roku dokument dotyczący podziału dóbr zawiera pierwszy opis wieży w Rzemieniu. Posiadała ona trzy kondygnacje nadziemne i podpiwniczenie. Układ wnętrz parteru i pietra jest półtoratraktowy, na drugim piętrze są dwa pomieszczenia połączone arkadą. Na parterze i w piwnicach znajdowały się pomieszczenia gospodarcze, na pierwszym piętrze mieszkalne a na drugim wielka sala o charakterze reprezentacyjnym. Wieża, wymurowana z gotyckiej cegły, stała na środku dziedzińca utworzonego przez otaczające go obwałowania. Z wieży, za pomocą drewnianych ganków, prowadziły bezpośrednie przejścia do wyjścia w wale i do stajni. Prawdopodobnie ku wygodzie właścicieli, by nie mu-sieli przechodzić przez grząski i raczej niezbyt czysty dziedziniec.
W roku 1616 Rzemień przechodzi na własność Stanisława Lubomirskiego. Nowy właściciel: „…Rzemień w 1640 roku basztami, okopami i 40 działami obwarował, a dzieciom swoim zalecił, aby te z miejsca ruszane nie były…” – podaje F. Siarczyński w „Słowniku historyczno-geograficznym królestwa Galicji„. Fortyfikacje te miały kształt kwadratu o boku około 100 metrów z czterema narożnymi bastionami. Położony w trudno dostępnym terenie, dobrze ufortyfikowany i wyposażony w niezłą artylerię zamek nie posiadał jednak ciekawszej historii wojennej – kilka utarczek w latach 1655 – 58 a później w roku 1768, w czasach barskiej konfederacji.
W 1710 roku Rzemień staje się własnością Sanguszków, potem wraca, ale już na bardzo krótko do Lubomirskich, by w końcu stale i często zmieniać właścicieli. Podczas przebudowy dokonanej w 1857, gdy właścicielem był Feliks Bogusz, nadbudowano jeszcze jedną kondygnację i założono neogotycki krenelaż kryjący wklęsły dach. W ostatnich latach wieku XIX, następny właściciel, Gustaw Szaszkiewicz, , buduje obiekt nazywany „nowym dworem”. Nosi się także z zamiarem wyburzenia wieży, której stan był wówczas zdecydowanie zły. Jednak do rozbiórki wieży na szczęście nie doszło – rozebrana zostaje tylko brama i kazamaty. Za to w 1931 roku, w oparciu o projekt krakowskiego architekta, Franciszka Mączyńskiego, częściowo na podstawie inwentaryzacji i rekonstrukcji innego krakowianina – Zygmunta Hendla, do-chodzi do remontu wieży, przywrócony zostaje jej wysoki namiotowy dach, pojawiają się dostawione dwie przybudówki i okrągła wieżyczka mieszcząca klatkę schodową. W kurtynie wału wykonano wtedy dwie nowe bramy, a poziom dziedzińca obniżono o około 170 cm. W czasie II wojny światowej zamek uległ niewielkim uszkodzeniom, które po wojnie naprawiono. Od roku 1946 był tu internat Zespołu Szkół Rolniczych.