ROKITNICA Kościół parafialny

Rokitnica leży nad rzeką Kaczawą, w dawnym województwie legnickim, przy drodze łączącej Złotoryję z Jaworem. Pierwszą wiadomość o istnieniu tej miejscowości pochodzi z roku 1211- zawdzięczamy ją księciu Henrykowi Brodatemu, który na zamku w Rokitnicy wystawił zachowany w archiwach dokument. Czterdzieści lat później, w roku 1243, a więc już po śmierci księcia Henryka, poległego w bitwie z Tatarami, rokitnicki kościół odwiedziła księżna Jadwiga. Pierwszym duszpasterzem z Rokitnicy, znanym z imienia, jest Jarosław, „proboszczujący” tu w roku 1304. Istnieje też wzmianka z roku 1329 związana z objęciem patronatu nad tutejszym kościołem przez cysterski klasztor z Lubiąża.
Zachowany do dzisiaj /choć z późniejszymi przeróbkami/ kościół pod we-zwaniem św. Bartłomieja powstał najprawdopodobniej w drugiej ćwierci wie-ku XIII, a jego fundacja musiała być związana z istnieniem w Rokitnicy książęcej rezydencji. Datowanie okresu powstania budowy nie opiera się, niestety, na dokumentach. Oparto je na analizie układu przestrzennego świątyni oraz występujących w niej ostrych łuków: w sklepieniu absydy i w pierwotnych otworach okiennych.
Kościół jest jednonawowy z dostawionym od wschodu kwadratowym prezbiterium, zakończonym półkolistą absydą. Nakryta początkowo drewnianym, płaskim stropem nawa ma wymiary 16,7 na 8,5 metra. Nad prezbiterium jest bezżebrowe sklepienie krzyżowe o nieco podniesionym kluczu;, absyda zasklepiona jest konchą. Mury kościoła wzniesiono z kamienia łamanego /obecnie pokrytego tynkiem/, wzmacniając naroża ciosami z piaskowca. Z piaskowca wykonano też cokoły prezbiterium i absydy oraz okienne ościeża.
W roku 1451 kościół uległ częściowemu zniszczeniu ale został odbudowa-ny. W następnym, XVI stuleciu powiększono go dobudowując od zachodu kruchtę, a od północy zakrystię i wieżę, nakrytą później barokowym hełmem. W wieku XVIII /lata 1711-13/ dostawiono od południa jeszcze jedną kruchtę. Być może wtedy /a może dopiero sto lat później/ płaski strop w nawie wymieniono na pozorne sklepienie kolebkowe o drewnianej konstrukcji. Po-szerzono też otwory okienne – za wyjątkiem okien prezbiterium oraz wschodniego i zachodniego okna absydy które zachowały pierwotne, trzynastowieczne formy.
Kościół św. Bartłomieja remontowany był w latach: 1823 i 1927, zaś ostatnio – w roku 1984.