POZNAŃ Kościół farny /dawniej jezuicki/

Poznański kościół farny zbudowany został przez jezuitów. Usytuowano go na osi ulicy Świętosławskiej, zgodnie z barokowym upodobaniem do kompozycji osiowych. Rzymskie władze zakonne zaaprobowały projekt w roku 1649 a w dwa lata później położono „kamień węgielny„. Autor projektu nie jest znany, wiemy natomiast, że budową kierował początkowo Tomasz Poncino. Nierównomierne osiadanie fundamentów /trzecia część kościoła znajduje się na miejscu dawnej fosy /spowodowało zarysowania murów i w konsekwencji odwołanie Poncina ze stanowiska. Kierownictwo robót przejął Krzysztof Przybyłkowicz, jednak nie na długo, bo budowę przerwano na niemal 25 lat.
W roku 1678 rektorem jezuickiego kolegium został Bartłomiej Nataniel Wąsowski, znawca i teoretyk architektury. Wąsowski sporządził nowy projekt, włączając do kompozycji wykonane wcześniej fragmenty murów. Wprowadzony został transept, a do filarów głównej nawy dostawiono kolumny, zmniejszające jej rozpiętość. Nad kolumnami pojawiło się potężne belkowanie, wykonane jednak – podobnie jak i sklepienie – z drewna i dekoracji stiukowej. Ściany podłużne naw bocznych otrzymały ołtarze, dzięki czemu nawy przekształciły się w wieniec kaplic. Upodobniło to wnętrze kościoła do rzymskich rozwiązań, takich jak Il Gesu czy San Ignazio, będących wzorcami architektury jezuickiej.
Wąsowski zmarł w roku 1687 nie doczekawszy ukończenia ani korpusu kościoła ani jego północnej fasady, zakończonych w latach 1688-1689. Dobudowane po roku 1725 wieżyczki /dzieło Pompeo Ferrariego/ uczyniły elewację mniej „rzymską”, niż chciał tego Wąsowski.
W latach  1696-1701 budowę kontynuował Jan Catenazzi prowadząc prace przy transepcie i prezbiterium. Prawdopodobnie Catenazzi próbował wznieść na skrzyżowaniu nawy głównej i transeptu kopułę, pomyślaną już  przez swego poprzednika. Skończyło się jednak tylko na wykonaniu ośmiobocznej podstawy /widocznej do dziś na strychu/ i przykryciu skrzyżowania  stropem na żagielkach. Kopuła imitowana jest za pomocą środków iluzjonistyczno-malarskich; wykonanie podobnie jak i całej polichromii, zawdzięczamy Karolowi Dankwartowi.
Wnętrze kościoła ostatecznie wykończono ponad 25 lat później. Kolory-styka opiera się na ciemnej czerwieni ze złoceniami i bielą wystroju rzeźbiarskiego /autorstwa Jana Baptysty Bianco/.
Po kasacie jezuitów, dnia 16 listopada 1773 kościół przekazano parafii św. Marii Magdaleny. Po zniszczeniach wojennych kościół odbudowano w latach 1948-50. Każdego roku 27 grudnia odbywa się tu uroczysta msza św. z udziałem powstańców wielkopolskich.