029. PARIS 02 LES INVALIDES

Kościół Św. Ludwika nazywany także Tumem Inwalidów stanowi element zespołu Pałacu Inwalidów, zaprojektowanego przez architekta Liberala Bruanta (1635-1697)  na zlecenie króla Ludwika XIV. Pałac miał być czymś co dziś nazywamy hospicjum, a jego pensjonariuszami mieli być dawni żołnierze, których wiek i stan zdrowia nie pozwalał na pracę, zmuszając do utrzymywania się z wyżebranych datków. Pałac ukończono w roku 1676 a kościół (Tum) zbudowany został później według projektu, którego autorem był  Jules Hardouin Mansart (1648-1708). Co do cech stylowych dzieło Mansarta wypada zaliczyć do architektury barokowej, choć Francuzi niechętnie używają tego określenia, jako pochodzącego z Italii a style architektoniczne , podobnie jak Anglicy nazywają imionami swoich królów, panujących w danym okresie. Wczesny barok to we Francji Louis XIII a przerwę w tym ciągu Ludwików stanowi okres Regencji. Zostawiając na boku te stylistyczno-semantyczne rozważania, przyznać należy, że mamy w przypadku tego kościoła do czynienia z dziełem wybitnym. Tum ma plan kwadratu z umieszczoną centralnie kolistą nawą. Nad nią znajduje się cylindryczny tambur nakryty trójpowłokową kopułą. Profesor Tadeusz Broniewski pisał: „sklepienie jej składa się dwóch czasz; dolna ma w podniebieniu otwór kolisty, przez który sączy się do wnętrza światło odbite od powierzchni czaszy drugiej. Trzecią powłoką jest czasza dachowa”.  W krypcie pod kopułą umieszczony został sarkofag Napoleona I  Kopuły, ale zdecydowanie mniejsze, nakrywają też cztery narożniki kwadratu tworzącego plan kościoła. Nie są one widoczne w bryle świątyni, zwartej, dwukondygnacyjnej i całkowicie zdominowanej przez potężną kopułę główną, której smukłość powiększa wieńcząca ją latarnia.