OTWOCK WIELKI Pałac

Otwocki pałac, malowniczo położony wśród drzew w pobliżu Wisły, zbudowany został prawdopodobnie w latach 1682-89 jako podstołeczna siedziba Kazimierza Ludwika Bielińskiego, marszałka wielkiego koronnego. Kłopot jest jednak z ustaleniem autora projektu. Niektórzy historycy architektury /na przykład Adam Miłobędzki/ przypisują autorstwo Tylmanowi z Gameren. Inni, jak choćby Mariusz Karpowicz, twierdzą, że jest to raczej dzieło Szymona Belottiego. Świadczyć o tym miałaby malownicza, światłocieniowa fasada południowa, nieco obca dziełom wielkiego Holendra.
Pałac od południa ma wieloboczny ryzalit na głównej osi, mieszczący wewnątrz wielki salon. Jest to układ zapożyczony z architektury francuskiej, ale w Polsce występujący już wcześniej na zamku w Podhorcach. Przybudowane w narożach wydłużone pawilony łączą się z ryzalitem poprzez parzyste arkadki, niosące tarasy pierwszego piętra, czyli tzw. piano nobile. Całość kompozycji przestrzennej uzupełniają owalne w planie wieżyczki stanowiące obudowę wewnętrznych  schodów.
Elewacje zdobione są za pomocą boniowania i dekoracji stiukowych. Ten rodzaj wystroju źródła swe posiada we współczesnych mu willach rzymskich. Wnętrza pałacu, gdzie większość malowideł niestety nie zachowała się, a w szczególności warstwa treściowa malowideł sali we wschodnim pawilonie, świadczą o wyznawaniu przez Bielińskiego idei neostoicyzmu. Prawdopodobnie inspiratorem był Stanisław Herakliusz Lubomirski, który taki sam program ideowy zawarł w swej podwarszawskiej Arkadii.