LIDZBARK WARMIŃSKI Przedbramie Bramy Wysokiej

Miasto Lidzbark lokowane było na prawie chełmińskim w roku 1308. Teren pod lokację wybrano w zakolu rzeki Łyny, za którą kilkadziesiąt lat później wzniesiono zamek, późniejszą rezydencję biskupów warmińskich. Miasto rozwijało się dobrze i było drugim co do wielkości miastem Warmii, po hanzeatyckim i portowym Braniewie.
Na początku drugiej połowy XVI wieku Lidzbark posiadał pierścień obronnych murów, szczególnie okazałych na odcinku północnym, nie chronionym przez Łynę. Mury te, modernizowane w wieku XV /zapewne pomiędzy 1466 a 1478 rokiem/, dobrze służyły  miastu aż do wieku XVIII. Wtedy bowiem miasto rozwinęło się na tyle, że konieczne stało się przekroczenie dotychczasowego obwodu murów.
Do dziś zachowało się sporo fragmentów murów – najwięcej od strony północnej, trochę od zachodniej. Oprócz murów ze starych fortyfikacji prze-trwał budynek przedbramia Bramy Wysokiej. Brama Wysoka nie zachowała się, przetrwały jednak fragmenty szyi łączącej ją z przedbramiem.
Przedbramie Bramy Wysokiej wybudowano najprawdopodobniej w latach 1466-78, w okresie modernizacji fortyfikacji Lidzbarka. Obiekt wysunięty był przed linię murów na około 20 metrów. Ma on rzut prostokąta, a jego czterokondygnacyjną bryłę flankują dwie cylindryczne baszty. Część środkowa nakryta jest dachem dwuspadowym, połączonym ze stożkowymi dachami baszt. Przejazd  bramny umieszczony na osi, z prowadnicą brony głęboko cofniętą od lica muru. Elewacja do połowy wysokości dekorowana jest cegłą zendrówką; wyższe partie zdobione blendami i płycinami w obramieniach ceglanych. Pod okapem fryz arkadkowy.
W roku 1530 przemurowywane były blendy trzeciej kondygnacji. W 1849 roku restaurowano górne partie budowli, prawdopodobnie z tego czasu pochodzi fryz arkadkowy i pas blend czwartej kondygnacji. W 1868 roku ro-zebrano Bramę Wysoką a budynek przedbramia przerobiono na więzienie. Po pożarze z roku 1916 obiekt poddano w 1928 pracom konserwatorskim, w tym odbudowie spalonego dachu.