KSIĄŻ Zamek /3/

Po wojnie trzydziestoletniej, podczas której zamek często przechodził z rąk do rąk, mury i fortyfikacje Książa jako nie odpowiadające rozwojowi sztuki wojennej, zostały zburzone w ich miejsce pojawiły się ogrody i tarasy. Zaś właściciel Książa otrzymał wówczas od cesarza Ferdynanda tytuł hrabiowski. Cesarz Leopold w 1683 podniósł ród Hobergów do godności reichsgrafów – hrabiów Rzeszy.
Wybitnym przedstawicielem tego rodu był władający dobrami w latach 1705-42 Konrad Ernest Maksymilian. On był inspiratorem przebudowy i barokowej rozbudowy zamku. Przyznać należy, że z ogromnym szacunkiem i pietyzmem potraktowano wówczas piastowskie fragmenty Książa. Od wschodu, według projektu Feliksa Hammerschmidta ze Świdnicy dobudowano w latach 1722-24 pięciokondygnacyjny barokowy korpus, nakryty mansardowym dachem. Wysunięty od frontu ryzalit, podkreśla osiowość założenia, a zastosowane w nim wysokie okna dają światło Sali Maksymiliana, posiadającej wyjątkowo piękne wnętrze.
Hochbergowie w roku 1846 weszli w posiadanie księstwa pszczyńskiego i przybrali do nazwiska tytuł „von Pless”. Chętnie też przyznawali się do pokrewieństwa z Piastami, co czyniłoby ich spadkobiercami polskiego tronu. Książę Jan Henryk XV, ożeniony z Angielką, znaną i szanowaną na dworach całej ówczesnej Europy księżną Daisy, choć sam był majorem w pruskiej armii, doskonale władał polszczyzną, podobnie zresztą jak i jego trzej synowie. Jeden z nich, Aleksander, podczas II wojny światowej był oficerem Polskich Sił  Zbrojnych .
Dla Daisy Jan Henryk dobudował w latach 1908-1923 zachodni, eklektyczny człon zamku. Od wschodu barok, od zachodu eklektyzm, a w środku pozostały najstarsze, piastowskie partie zamku. Był to czworobok otaczający dziedziniec oraz wielka, masywna wieża nazywana stołbem. Za czasów piastowskich wysokość wieży nie przekraczała 30 metrów, ale przy każdej przebudowie zamku, wieżę podwyższano. Obecnie mierzy ona 47 metrów, a od dna wąwozu sąsiadującego z zamkiem 112 metrów.
Od wschodu i południa do zamku przylega 12 tarasów, rozmieszczonych na kilku poziomach, posiadających łączną powierzchnię 2 hektarów. W miarę likwidowania bezużytecznych fortyfikacji rozbudowywano tarasy zdobiąc je zarówno roślinnością jak i rzeźbami i detalami architektonicznymi, najczęściej sprowadzonymi z Włoch.
W czasie II wojny światowej podjęto prace nad przerobieniem zamku na kwaterę Hitlera. Nie ukończono zakrojonych na szeroką skalę prac górniczych nad podziemną, schronową częścią kwatery. Udało się natomiast hitlerowcom doszczętnie niemal zdewastować wnętrza. Prace rewaloryzacyjne rozpoczęto w Książu w 1970 roku. Dzięki temu szereg wnętrz i obiektów w pełni odzyskało swoją dawną świetność.