KSIĄŻ Zamek /2/

Historia zamku Książ rozpoczyna się najprawdopodobniej w roku 1288. Wtedy to właśnie książę świdnicki Bolko I buduje na skalnym grzbiecie kamienną warownię. Podstawowym zadaniem twierdzy było kontrolowanie szlaków komunikacyjnych i  pobliskiej granicy z Czechami. Książ wchodził w skład systemu składającego się z ośmiu zamków usytuowanych na północnym krańcu Sudetów, i zlokalizowanych w niewielkich od siebie odległościach. Załogi tych zamków mogły się wzajemnie ostrzegać i wspomagać. Najbliższy Książa, Świebodziec położony był w odległości zaledwie 800 metrów.
Wedle jednego z kronikarzy, początki historii zamku należałoby jeszcze cofnąć bowiem Bolko I umocnił tylko istniejący tu, starszy – bo pochodzący z połowy XII wieku obiekt. Nie jest jednak wykluczone, że kronikarzowi mogło chodzić o pobliski Świebodziec.
Bolko I, prawnuk Henryka Brodatego, po śmierci swego ojca – Bolesława II Rogatki, otrzymał /do spółki z bratem/ Lwówek, Jelenią Górę i Kamienną Górę a skutkiem zwycięskich walk o schedę po księciu wrocławskim Henryku IV – południową część księstwa wrocławskiego wraz z Świdnicą. Bolko I, zdolny administrator i wytrwały budowniczy miast i zamków zaczął nazywać siebie „księciem śląskim i panem na Książu”.
Po śmierci Bolka I zamek odziedziczył jego syn Bernard, zwany Statecznym, żonaty z córką Władysława Łokietka, Kunegundą. Po Bernardzie dziedzictwo przejął Bolko II. Gospodarczy rozkwit do jakiego doprowadził swe księstwo Bolko II a także i znamienite koligacje świdnickich Piastów sprawiły, że zamek Książ stał się centrum życia kulturalnego i politycznego. Bolko II zmarł w roku 1368 ale już od 1336 roku był jedynym niezależnym księciem śląskim, zewsząd otoczonym przez lenników króla Czech. Po roku  1392, kiedy umarła wdowa po Bolku, Agnieszka, ziemie księstwa świdnicko-jaworskiego, w tym także zamek Książ, na mocy układu sukcesyjnego przechodzą pod berło Luksemburgów.
Na zamku osiedli rządcy działający w imieniu czeskiego króla, ale  ich sposób postępowania bardziej przypominał rycerzy-rabusiów niż królewskich administratorów. Od 1464 zamek i okoliczne dobra stały się osobista własnością króla Jerzego z Podiebradu. Braci Schellendorf, dzierżawiących od króla zamek, usunął z Książa siłą Maciej Korwin, król Węgier. Pamiątką węgierskiego epizodu na zamku jest herb Korwina- kruk z pierścieniem – umieszczony na Małym Podwórcu oraz tak zwane „skrzydło Macieja” dobudowane do Czarnego Dziedzińca. Po śmierci króla Macieja w roku 1490 Śląsk przeszedł pod władanie Jagiellonów. W tym to właśnie okresie Książ stał się własnością wywodzącego się z Saksonii Konrada Hoberga: de facto od 1509 a de iure od 1511 roku. Era Hobergów, piszących się później Hochberg, trwać miała ponad 400 lat.