KRAKÓW Kościół św. św. Piotra i Pawła /1/

Krakowski kościół św.św.Piotra i Pawła jest doskonałym przykładem architektury sakralnej wczesnego baroku, mającej swoje duchowe korzenie w  ideach kontrreformacji.Uchwały jakie zapadły na soborze trydenckim /1545-63/oficjalnie przyjęte zostały przez króla i senat w roku 1565, a przez polskie duchowieństwo w roku 1577 na synodzie w Piotrkowie. Kardynał Stanisław Hozjusz,aktywny uczestnik soboru już w roku 1564 sprowadził do Polski jezuitów, osiedlając ich na Warmii, której był biskupem. Pod koniec stulecia było już w Polsce około dwudziestu jezuickich domów zakonnych, w tym tak-że w stołecznym mieście Krakowie. Początkowo jezuici osiedlili się przy kościele św. Szczepana a w 1583 roku, dzięki poparciu Stefana Batorego, uzyskali gotycki kościół św. Barbary, położony w pobliżu kościoła Mariackiego.
Była to lokalizacja korzystna, nie pozbawiona jednak i wad. Niewielka powierzchnia kościoła nie pozwalała na rozwinięcie działalności duszpasterskiej na odpowiednio szeroką skalę. Problemem stało się wyszukanie odpowiedniego miejsca, co w ciasno zabudowanym Krakowie wcale nie było sprawą łatwą. Wreszcie znaleziono taki teren przy ulicy Grodzkiej, w pobliżu kościoła św.Andrzeja .
Należało teraz pozyskać odpowiednio możnego fundatora i rozpocząć budowę. Wobec finansowych trudności krakowskiego biskupa, kardynała Jerzego Radziwiłła, jezuici zwrócili się do samego Zygmunta III, uzyskując w 1595 roku jego zgodę na przejęcie fundacji.
Projekt kościoła, jak się uważa, najprawdopodobniej autorstwa naczelnego architekta zakonu, Giovanniego de Rossis, powstał w rok później. Uroczyste położenie kamienia węgielnego odbyło się dnia 23 czerwca 1597; pracami budowlanymi pokierował początkowo Giuseppe Brizio a następnie zastąpił go Gianmaria Bernardoni. O ile Brizio był raczej tylko kierownikiem budowy, o tyle Bernardoni, autor kościoła jezuitów w Nieświeżu, wykazywał także ambicje twórcze. W pierwotnym projekcie dokonał kilku zmian, z których najistotniejszą było znaczne podwyższenie nawy, dzięki czemu kościół uzyskał znacznie smuklejsze proporcje niż jego rzymski prototyp, Il Gesu autorstwa Giacomo Vignoli.
Od roku 1605 nadzór nad budową przejął Giovanni Trevano, którego dziełem jest przede wszystkim architektoniczne ukształtowanie fasady świątyni. Rozwiązanie elewacji kościoła wykazuje więcej podobieństwa do budowanego współcześnie w Rzymie San Andrea della Valle architekta Carla Maderny, niż do dzieła Giacomo Vignoli. Fasada Trevana ani poziomem swej architektury, ani też stopniem stylowego rozwoju, w niczym nie ustępuje najwybitniejszym realizacjom europejskim swych czasów.