GRUDZIĄDZ Spichrze

Nad Wisłą, mniej więcej w połowie drogi między Gdańskiem i Toru-niem, leży miasto Grudziądz. Około roku 1218 Grudziądz został nadany biskupstwu misyjnemu dla Prus, potem w roku 1266 przeszedł we władanie Krzyżaków. Po roku 1250 wybudowano tu zamek, siedzibę krzyżackiego komtura. Prawa miejskie otrzymał Grudziądz już w roku 1291. W roku 1440 miasto wstąpiło do Związku Pruskiego. Niezadowolenie z warunków jakie stwarzało zakonne państwo, dość typowe dla miast tego regionu, spowodowało, że w roku 1454 grudziądzcy mieszczanie zbuntowali się i zmusili krzyżacką załogę do kapitulacji.
Na mocy „Pokoju toruńskiego” od roku 1466 Grudziądz na przeszło 300 lat powrócił do Polski. Dzięki handlowi miasto rozwijało się pomyślnie, a jego rangę podkreślał fakt, że odbywały się tu sejmy Prus Królewskich. Jednak wojny szwedzkie, które doprowadziły do upadku wiele miast w Rzeczypospolitej, także i w Grudziądzu spowodowały ogromne straty. W roku 1772 miasto przyłączone zostało do Prus. Doceniając strategiczne położenie Grudziądz, Prusacy tu w latach 1776-86 wybudowali tu /według projektu von Gonzenbacha/ twierdzę o umocnieniach ceglano – ziemnych , później rozbudowywaną.
W II połowie wieku XIX zaczyna się w Grudziądzu rozwijać przemysł. Mimo związanego z tym znacznego napływu Niemców, Grudziądz jest ośrodkiem polskiego ruchu kulturalnego – od 1894 roku wychodzi tu polska „Ga-zeta Grudziądzka”. Po I wojnie światowej w znowu polskim Grudziądzu, przemysł rozwija się jeszcze bardziej dynamicznie, a powstałe tu zakłady przemysłu gumowego należały do największych w kraju. Lata 1939-45, dla miasta i jego ludności zapisały się szczególnie tragicznie. Hitlerowcy wymordowali bardzo wielu mieszkańców miasta, a przekształcenie w roku 1945 miasta w „twierdzę”  sprawiło, że zniszczenia wojenne sięgały tu aż 75 %.
Po II wojnie światowej odbudowa miasta postępowała dość szybko, od-budowano także grudziądzkie zabytki. Do najciekawszych, można powiedzieć unikalnych, obiektów należy zespół spichrzów położonych na wysokiej skarpie wiślanej. Usytuowane wzdłuż ulicy Spichrzowej, z wykorzystaniem średniowiecznych murów obronnych powstawały na przełomie XVII i XVIII stulecia. Od ulicy zazwyczaj dwukondygnacyjne, od strony Wisły wysokie nawet na siedem kondygnacji. Prowadzone podczas odbudowy badania wykazały występowanie w dolnych kondygnacjach pozostałości po jeszcze starszych, bo datowanych na połowę XIV wieku, średniowiecznych spichrzach. Ciąg spichrzów – a jest ich 26 – przerwanych tylko przy dawnym kolegium jezuickim, z górującą nad nimi potężną bryłą kościoła parafialnego, nadaje miastu od strony Wisły niezwykle malowniczą sylwetę..