GDAŃSK Gdańskie kamieniczki

Zabudowa miast historycznych była bardzo zwarta. Wynikało to z po-trzeb obronności, z konieczności ograniczania obwodu murów. Mieszczańskie kamienice budowano więc na wąskich działkach. Front kamieniczki zwykle bywał trzy-okienny, rzadziej czterookienny.
W średniowieczu na wyższe kondygnacje wchodziło się przez drewniane schody i galeryjki dostawione od strony dziedzińca. Dopiero w okresie renesansu klatkę schodową wprowadzono do wewnątrz. Szczególnie w Gdańsku, bogato rzeźbione schody stanowiły istotny element kompozycji wnętrza sieni dolnej i sieni górnej, często wysokiej na kilka kondygnacji.
Parter kamieniczki, oprócz sieni, zajmowany był przez sklepy. Ponieważ z reguły parter nakryty był sklepieniem, stąd wzięło się w polszczyźnie słowo „sklep” dla określenia lokalu handlowego. Piętra przeznaczone były na cele mieszkaniowe, przy czym najbardziej reprezentacyjna izba znajdowała się  na pierwszym piętrze i posiadała dwa okna.
Kamieniczki gdańskie różnią się znacznie od swych sióstr z centralnej i południowej Polski. Podlegały one bowiem nie tylko powszechnym wówczas wpływom włoskim, ale przede wszystkim naśladowały ceglano-kamienne wzory architektury niderlandzkiej. Zazwyczaj miały one trzy trakty, a klatka schodowa umieszczona była w trakcie środkowym. Duża i wysoka sień, o wyraźnie reprezentacyjnym charakterze, zajmowała często całą szerokość frontu. Wchodziło się do niej z tak zwanego „przedproża”, rodzaju obszernego tarasu, stojącego przed kamieniczką. To charakterystyczne dla Gdańska rozwiązanie wynikało z trudności wykonania piwnic w silnie nawodnionym gruncie. Piwnice mogły być tylko częściowo zagłębione, a rolą przedproża, zwykle wyposażonego w ozdobną balustradę i schodki, było „ukrycie” znacznego wyniesienia parteru budynku nad poziom ulicy.
Fasady kamieniczek wieńczone były trójkątnymi szczytami, rzadziej at-tyką. Bogactwo zastosowanego detalu było na ogół proporcjonalne do stopnia zamożności właściciela.