ELBLĄG Brama Targowa

Sprowadzeni w roku 1226 przez Konrada Mazowieckiego Krzyżacy otrzymali od niego ziemię chełmińską jako darowiznę i to na zasadzie prawa użytkowania. W tym samym roku uzyskali też od cesarza Fryderyka II przywilej przyznający im Prusy. Takie były początki Państwa Zakonnego, które przy pomocy rycerzy – krzyżowców poczęło realizować ideę podboju Prus, na każ-dym zdobytym odcinku stawiając zamek z załogą, jako bazę do dalszych działań. Uderzając wzdłuż Wisły w latach 1233 –5 opanowali rejon Kwidzyna, kierując się na północ, ku terenom nadmorskim. W roku 1237 wyprawę wsparła Lubeka, żywotnie zainteresowana w opanowaniu Wysoczyzny Elbląskiej. Teren nad rzeką Elbląg osiągnięto bez walki. Wyładowano sprzęt a dla ochrony rycerzy wybudowano warownię. Takie były początki miasta, od nazwy rzeczki, nazwanego Elblągiem.
Położenie Elbląga jako bazy wypadowej do dalszej ekspansji było znakomite. Było to zasługą  przede wszystkim dróg wodnych, zapewniających bardzo dobry dostęp do Bałtyku. Stało się ono też podstawą do niezwykle dynamicznego rozwoju miasta. Osadnicy lubeccy uzyskali lokalizację osady na terenie koło warowni, zakładając tam miasto o wymiarach ok. 300 na 500 metrów. Uliczki wytyczono prostopadle do rzeki, a przecinająca je pod kątem prostym szeroka ulica miała pełnić także funkcję rynku; zbudowano też przy niej ratusz. Obszar miasta z trzech stron /za wyjątkiem strony od  rzeki/ otoczono ziemnym szańcem zwieńczonym palisadą, dodatkowo zabezpieczając go fosą. Nad rzeką, u wylotu każdej z uliczek wznoszono pomosty przeładunkowe, stopniowo poszerzane, aż do utworzenia nadrzecznego bulwaru. Bulwar ten oddzielono od zabudowy mieszkalnej murem z bramami umieszczonymi w osiach ulic. Powstało sześć bram, z których trzy, za pomocą mostów, uzyskały połączenie z drugim brzegiem rzeki. W linii obwarowań znalazło się 10 wież /nie licząc obszaru zamkowego, znajdującego się na południe od miasta/.
Ogromny wpływ na wygląd miasta miał wielki pożar z roku 1288. Ocalały tylko nieliczne budynki murowane, cała reszta miasta spłonęła. Podczas od-budowy starano się wznosić budynki z materiałów ogniotrwałych lub szkieletowe z drewna, ale o ścianach  wypełnianych cegłą. Zmienił się koloryt Elbląga – zamiast ciemnego brązu drewna, dominować zaczęły: czerwień cegły i biel wapna. Główne lata odbudowy to okres 1315 – 40 i później 1370 – 95.
Ceglane mury i bramy miejskie zaczęto wznosić jeszcze u schyłku XIII stu-lecia. Prace przy ich budowie trwały około stu lat. Najwcześniej ukończono Bramę Targową /rok 1319/, potem Mostową i Jęczmienną /1359/, w 1378 roku  Bramę Rybacką, a rok później Bednarską. Wtedy także zakończono budowę wieży więziennej zwanej „Temnitze” od polskiego słowa „ciemnica”.