DZIEKANOWICE Kościół parafialny

Wieś Dziekanowice leży w powiecie myślenickim, w gminie Dobczyce. Najłatwiej trafić tam z Wieliczki, od której – w kierunku południowym – jest tylko około dziesięciu kilometrów. Kościół ma wezwanie św. Marii Magdaleny i św. Mikołaja. Najstarsze partie kościoła pochodzą zapewne z początków XIII stulecia, a w Katalogu Zabytków Sztuki w Polsce datowane są jako: „sprzed 1226 r.”. Profesor Zygmunt Świechowski potwierdza takie datowanie w słowach: „Typ układu przestrzennego w połączeniu z opracowaniem wątku muru i zachowanym detalem mogą wskazywać na czas powstania budowli na początku XIII wieku, co nie stoi również w sprzeczności z wynikami eksploracji archeologicznej i badaniami polichromii”.
Do czasu XVII-wiecznej rozbudowy kościół tworzyły: prostokątna nawa o wymiarach wnętrza 5,15 na 7 metrów i niemal kwadratowa nawa (2,5 x 2,9 m). Jest on orientowany a jego ściany wykonano z piaskowcowych ciosów, starannie obrobionych, warstwami o wysokości od 20 do 40 cm, przy długości ciosów dochodzących nawet do 70 cm. Wnętrza nakrywały: w prezbiterium sklepienie, zaś w nawie drewniany strop. Na ścianach prezbiterium i na łuku tęczowym zachowały się polichromie datowane przez profesora Dutkiewicza na przełom XII/XIII stulecia lub 1. połowę wieku XIII.
W XVII stuleciu rozebrano zachodnią ścianę romańskiej nawy (której odtąd przeznaczono funkcję prezbiterium) i dobudowano nowa prostokątną nawę. Wschodnia część nawy datowana jest na rok 1645, zaś zachodnia na wiek XVIII. Mury nawy opięte są szkarpami. Od północy do nowego prezbiterium przylega zakrystia, a do naw, od południa – kruchta. Wnętrza nowej i dawnej nawy nakrywają płaskie stropy, za wyjątkiem dawnego prezbiterium, które przykryte jest sklepieniem krzyżowym, najnowszym z elementów kościoła, ale mającym już prawie sto lat (dokładnie – z 1914 roku).
Prawie wszystkie bryły (prócz zakrystii) tworzące dziekanowicki kościół nakryte są dwuspadowymi dachami nad którymi góruje wieżyczka na sygnaturkę, w Katalogu Zabytków określona jako: „kształtu barokowego”.
Z romańskich reliktów wymienić należy jeszcze okienko „zamknięte trójliściem” i można powiedzieć swoista „kolekcję” znaków kamieniarskich – profesor Świechowski podaje, że znaki te należały aż do 11 kamieniarzy!
Wyposażenie kościoła niestety nie zawiera elementów starszych niż barokowe. Są to siedemnastowieczne: chrzcielnica i kropielnica oraz krucyfiks procesyjny i dwie hermy (św. Marii Magdaleny i św. Mikołaja). Styl późnobarokowy reprezentują: chór muzyczny wsparty na czterech kolumnach, ławki, posąg św. Marii Magdaleny i epitafium Jana Nepomucena Przychockiego, zmarłego w roku 1790. Rokokowe są ołtarze kościoła – główny i dwa boczne, w których umieszczone są obrazy Matki Bożej z Dzieciątkiem (z wieku XVII) oraz „patronów” świątyni (św. Maria Magdalena i św. Mikołaj) z wieku XVIII. Rokokowa jest także ambona kościoła, zaś dwa konfesjonały określane są jako „w stylu Rejencji”.
Kościołowi towarzyszy drewniana dzwonnica, dość prosta co do formy: na rzucie kwadratu, o ścianach lekko nachylonych, pod namiotowym dachem. Ma ona konstrukcję słupowo-ryglową „okrytą” deskowymi szalunkami. Wisi w niej dzwon wykonany przez ludwisarza, nieznanego wprawdzie z nazwiska, ale bez wątpienia będącego gorącym patriotą, o czym świadczyć może napis: „Non Germanus me fecit 1765”.