BIELSKO–BIAŁA Kościół Opatrzności Bożej

Miasto Bielsko – Biała powstało dopiero w roku 1951, jak nie trudno domyślić się z dwuczłonowej nazwy – z połączenia Bielska i Białej, rozdzielonych rzeką Białą. Przed rozbiorami rzeka ta stanowiła granicę pomiędzy należącym do monarchii Habsburgów Śląskiem Cieszyńskim a wcielonym w XV stuleciu do Polski księstwem Oświęcimskim. W wieku XIX rzeka Biała była granicą pomiędzy Galicją a Śląskiem austriackim, zaś w latach międzywojennych pomiędzy województwami: śląskim i krakowskim.
Ani Bielsko ani Biała nie były bogate w zabytki, szczególnie sprzed okresu rozwoju miast, który nastąpił w wieku XIX i potem w XX. Kilka podcieniowych kamieniczek – barokowych i neoklasycystycznych, dwa kościoły – to niewiele jak na miasto tej wielkości. Najstarszym i najbardziej okazałym zabytkiem jest kościół pod wezwaniem Opatrzności Bożej, usytuowany po środku placu w dolinie Niwki, w centrum przedlokacyjnej osady miejskiej.
Kościół zbudowano na miejscu znacznie starszej drewnianej kaplicy. Autorem projektu świątyni był Jan Józef Polaczek a prowadzonymi w latach 1760 – 69 robotami kierowali Gotfryd Berger i kamieniarz Jan Fieber. Jednak ostatecznie ukończono kościół dopiero w latach 1789 – 82, po utworzeniu w Białej parafii.
W połowie wieku XIX, a dokładniej: w latach 1849 – 50, świątynię przedłużono ku wschodowi. Dwa lata później, w roku 1852, korpus kościoła nakryto nowym sklepieniem. W latach 1886 – 87 nastąpiła kolejna przebudowa świątyni, nadająca jej kształt, jaki posiada obecnie. Autorem projektu i kierują-cym robotami był Emanuel Rost. Choć konsekracja nastąpiła w roku 1889 nie był to ostateczny kres przeróbek. W pięć lat po konsekracji dobudowano jeszcze do kościoła od strony północnej kaplicę Ogrojcową, także  według projektu Rosta.
Kościół jest orientowany, co jak pamiętamy oznacza, że fasada główna znajduje się od strony zachodniej a prezbiterium od wschodu. Co do stylu: miesza się w nim autentyczny osiemnastowieczny późny barok z dziewiętnastowiecznym neobarokiem, ale „mieszanka” ta stanowi przedsięwzięcie zdecydowanie udane. Kościół posiada mocno wydłużony korpus i bardzo krótkie prezbiterium. Przy północnej ścianie prezbiterium znajduje się zakrystia, a obok niej kaplica Ogrojcowa. Od frontu, do dwuwieżowej fasady dostawiona jest prostopadłościenna kruchta. We wnętrzu świątyni zachowały się liczne elementy późnobarokowe i rokokowe, pochodzące  z drugiej połowy i schyłku XVIII stulecia.
W roku ubiegłym zakończono restaurację fasady kościoła. Roboty sfinansowane zostały całkowicie z parafialnych funduszy. Autorką projektu kolory-styki była Teresa Gołda – Sawicka. Tło elewacji jest żółte; gzymsy, pilastry i obramienia otworów białe a głowice i bazy pilastrów oraz zwieńczenia otworów złote. Podobno kolorystyka, przynajmniej zdaniem autorki projektu, absolutnie nie powinna być kojarzona z bardzo popularną w przeszłości na tych terenach „żółcią cesarską”, po niemiecku: Kaisergelb.