BIECZ Kościół parafialny /2/

Wśród ruchomego wyposażenia bieckiej świątyni zdecydowanie wyróżnia się późnorenesansowy pulpit muzyczny z 1633 roku, ustawiony pomiędzy ołtarzem głównym a ołtarzem św. Stanisława. Na prostopadłościennej podstawie umieszczony jest właściwy pulpit, mający formę ściętej piramidy. Wszystkie jego ściany, zarówno podstawy jak i górnej części pokrywają płaskorzeźby. Tematem ich są postaci świętych oraz muzykujący mieszczanie. Oprócz wartości artystycznej pulpit posiada także wartość informacyjną – przedstawiając używane wówczas instrumenty muzyczne, pomaga dzisiaj w ich rekonstruowaniu.
Bryła bieckiego kościoła parafialnego nie ulegała zmianie na przestrzeni wieków. Dzisiaj wygląda niemal tak samo jak w połowie XVI stulecia. Fa-sady korpusu nadal wieńczą wysokie, trójkątne szczyty schodkowo – sterczynowe z blendami. Zewnętrzne ściany prezbiterium zdobione są wzorami geometrycznymi z ciemniejszej cegły, tak zwanej zendrówki. W końcu ubiegłego stulecia prowadzone były prace konserwatorskie pod nadzorem krakowskiego architekta Sławomira Odrzywolskiego. Od strony miasta na teren kościoła wchodzi się przez późnorenesansową bramkę z początków XVII wie-ku. We wschodnią część bramki wmurowano kilkadziesiąt lat temu tablicę ufundowaną przez bieckiego starostę, Mikołaja Ligęzę, poprzednio umieszczoną w miejskiej bramie i upamiętniającą ufundowanie tejże bramy. W pobliżu północno zachodniego narożnika kościoła znajduje się XV-wieczna gotycka dzwonnica, usytuowana w licu dawnych obronnych murów. Miała ona znaczenie obronne, o czym świadczą okienka strzelnicze oraz kroksztyny za-chowane na wysokości pierwszego pietra, a których przeznaczeniem było dźwiganie nie istniejącego już ganku dla straży. Hełm, który dzisiaj wieńczy dzwonnicę, jest późniejszy od jej murów – powstał w okresie baroku. W dzwonnicy do niedawna wisiał gotycki dzwon z 1382 roku, jeden z najstarszych w Polsce. Niestety, dzwon pękł, a podczas próby spawania w roku 1969 – został zniszczony. Zachowane fragmenty są obecnie eksponowane w muzeum.
Do dzwonnicy przybudowana jest kaplica św. Barbary o architekturze neogotyckiej, wzniesiona na miejscu poprzedniej, XV-wiecznej kaplicy. Na jej przedłużeniu stoi stara plebania, której ściana wchodziła kiedyś w skład kompleksu murów obronnych. Miejscowa tradycja głosi, że stanowi ona pozostałość dawnego klasztoru Norbertanek.