MIEDŹNA

MIEDŹNA, wieś gminna w powiecie pszczyńskim, w województwie śląskim.

Założono ją w XIII stuleciu na prawie niemieckim, a nazwa jej nie pochodzi od „miedzi” ani od „miedzy”, ale od „miodu. Tutejszy kościół największym kościołem Ziemi Pszczyńskiej, ale nie pierwszym zbudowanym w tym miejscu. Pierwotny w dokumentach wymieniony już w roku 1326, został rozebrany w wieku XVII przez proboszcza, Andrzeja Zabrzeskiego i zastąpiony w roku 1721 nowym. Potem został rozbudowany na przełomie XVIII/XIX wieku.

Kościół jest orientowany. Wykonany jest w konstrukcji zrębowej (oczywiście za wyjątkiem sobót i słupowej wieży). Składa się z mocno wydłużonej nawy i prezbiterium zamkniętego prostą ścianą. Takie rozwiązanie prezbiterium charakterystyczne było na Śląsku dla najstarszych kościołów, zaś w Małopolsce obejmowało tak zwaną „grupę podhalańską”. Jednak na Śląsku  Cieszyńskim w XVI, XVII, a nawet XVIII wieku nie było zjawiskiem odosobnionym. Do północnej ściany prezbiterium przylega zakrystia, a do zachodniej ściany nawy wysoka wieża z izbicą, zwieńczona pięknym, barokowym hełmem. Kościół obiegają wokół soboty. Niezwykle interesujące jest nakrycie dwóch przedsionków, przerywających od strony południowej linię sobót. Są one nakryte kopułkami – a takie rozwiązanie na Śląsku nigdzie więcej nie występuje. Jest to zapewne zapożyczenie z Małopolski (takie rozwiązanie dachów nad furtkami ma na przykład kościół w Harklowej), a tam – tak uważa Józef Matuszczak, trafiły z architektury cerkiewnej. Krucht jest tu więcej, ale pozostałe dwie: od zachodu i północy, nakryte są zwykłymi, dwuspadowymi daszkami.

Wszystkie dachy – jedynym wyjątkiem są blaszane kopułki latarni znad wieży i wieżyczki na sygnaturkę – pobite są gontem. Gont okrywa także pochyłe ściany trzonu wieży. Deskowe szalunki osłaniają ściany nawy i prezbiterium i izbicy na wieży.

Nawę nakrywa płaski strop, prezbiterium drewniana kolebka. Wnętrza pokrywają polichromie. Drewniany parafialny kościół nosi wezwanie św. Klemensa Papieża.