PORĘBY DYMARSKIE Kościół

Wieś Poręby Dymarskie leży na północ od Rzeszowa, w odległości około pięćdziesięciu kilometrów od stolicy województwa podkarpackiego. By tam dojechać, należy jadąc szosą łączącą Rzeszów z Tarnobrzegiem, w miejscowości Cmolas skręcić na wschód – stamtąd jest już tylko kilka kilometrów. Więzi łączące Poręby Dymarskie z Cmolasem nie są wyłącznie geograficznej natury. Prócz bliskości wiąże je trzystupięćdziesięcioletni kościółek, najpierw ponad trzy wieku stojący w Cmolasie, a ćwierć wieku temu, ściślej w roku 1979, przeniesiony do Poręb Dymarskich.
Parafialny kościół pod wezwaniem św. Wojciecha i św. Stanisława biskupa, najbardziej polskich ze wszelkich patronów, służący obecnie porębianom, zbudowany został w Cmolasie w latach 1656 – 60, na miejscu jeszcze starszego obiektu ufundowanego w roku 1472 przez Jana i Bernarda Mieleckich, zamienionego potem w roku 1569 na kalwiński zbór. Nową świątynię zbudowano chyba dlatego, że stan starego kościółka musiał być kiepski. Konsekracja nowego obiektu nastąpiła w roku 1674.
W roku 1735 do kościoła od zachodu dobudowano wieżę. W 1857 roku, gdy upłynęło dwieście lat od jego budowy, kościół został wyremontowany. Remonty ponawiano w latach 1900 i 1902. Bardzo gruntowny remont – wykonany przy okazji przeniesienia i ponownego montażu na nowym miejscu, kościół przeszedł w roku 1979.
Korpus kościoła składa się z prostokątnej nawy, węższego od niej prostokątnego, wielobocznie zamkniętego prezbiterium. Od północy do prezbiterium przylega zakrystia z przedsionkiem, a od zachodu trzykondygnacyjna wieża, na dolnej kondygnacji pełniąca role przedsionka. Do południowej ściany nawy przylega niewielka kruchta.
Kościół wykonany jest w konstrukcji zrębowej, wzmocnionej lisicami. Jedynie wieża, co zresztą jest typowe dla drewnianych kościołów, ma konstrukcję słupową. Dach ma więźbę storczykową, o wspólnej kalenicy i jednakowej – nad  nawą i prezbiterium – rozpiętości wiązara, co stanowi cechę charakterystyczną dla dawnych, drewnianych kościołów Małopolski. Nad bocznymi partiami nawy wiązary oparte są na podciągach – system ten w języku fachowym nazywa się zaskrzynieniem. Belka tęczowa jest prosta, wsparta na kroksztynie. Dachy korpusu kościoła są dwuspadowe /przy zakończeniu prezbiterium dach przechodzi w wielopołaciowy/, strome, pobite gontem. Nad bocznymi nawami dach tworzą nadbitki, inaczej zwane przypustnicami; nad zakrystią dach jest pulpitowy, nad kruchtą trójpołaciowy. Wieżę nakrywa łamany dach czteropołaciowy. Elewacje kościoła pokrywają szalunki wykonane z pionowo mocowanych desek. Wieżyczka na sygnaturkę jest barokowa, ośmioboczna w planie.
Wnętrze świątyni nakrywa płaski strop, nieco zaokrąglony po bokach. Bardzo piękne są drewniane portale, współczesne kościołowi, bogato profilowane i zamknięte łukiem w kształcie oślego grzbietu. W nadprożu głównego portalu wyryta jest data 1660 i litery XGSPCDM, będące skrótem polsko -łacińskiego napisu: „xiądz Gasparus Snopkowicz parochus Cmolasensis decanus Mielcensis”. Podczas demontażu kościoła odsłonięte zostały późnorenesansowe polichromie, a ich konserwacji dokonał w roku 1979 Zbigniew Jaskowski, artysta-konserwator.