ŁAGÓW LUBUSKI Zamek

Osada zwana Łagowem powstała przed rokiem 1299, bowiem wzmianka o niej figuruje w zachowanym dokumencie, datowanym w tym właśnie roku. Osadę tę, wraz z okolicznymi włościami, nabyli w 1347 roku rycerze krzyżowi joannici, spadkobiercy zakonu templariuszy /skasowanego w roku 1313/. W Łagowie zamieszkał komandor Zakonu, podczas gdy zwierzchnik komandora, bajliw, miał swą rezydencję w Słońsku koło Kostrzynia. Dowodem świadczącym o całkowicie świeckich zainteresowaniach zakonu może być zbójecka wyprawa na starostwo międzyrzeckie, poprowadzona w 1517 roku przez ówczesnego komandora o nazwisku von Thumen, która przyniosła napastnikom cenne łupy.
Po kasacie Zakonu w roku 1810 Łagów przejęty został pod administrację pruskiego rządu.
Budowę zamku rozpoczęto w roku 1350. Ceglany zamek na kamiennej podmurówce miał plan prostokąta o bokach 30 na 34 metry. Brama znajdowała się we wschodnim boku murów, a dojście do niej wiodło po stromym zboczu wzgórza. Na wprost bramy zbudowano piętrowy budynek mieszkalny, mieszczący także kaplicę i refektarz. Umieszczona w południowo-wschodnim narożniku wieża, wysunięta z linii murów, chroniła dostępu do bramy. W dolnej części kwadratowa w planie, wyżej kolista, pierwotnie miała około 20 metrów wysokości. Na dole zawierała więzienie,  wyżej zaś pomieszczenia dla straży.
Prawdopodobnie w XV wieku zamkowe umocnienia rozbudowano. Powstał wtedy dodatkowy czworobok murów otaczających starszą część zamku. W murach znajdowały się półokrągłe basteje, a także strzelnice na gankach, opartych na ceglanych wspornikach.
W czasach późniejszych zamek poważnie przebudowano, przez co zatracił on swój obronny charakter. Wewnątrz murów wzniesiono budynki tworzące dziś czworoboczny dziedziniec. Podwyższono wieżę –  a w krytej, murowanej szyi dostawionej do pierwotnej bramy, wykonano schody prowadzące od podnóża wzgórza aż na poziom dziedzińca. Obecnie zamek pełni funkcję domu wypoczynkowego.