PILICA Kościół parafialny

Źródła rzeki Pilicy znajdują się na terenie Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej. Niedaleko źródeł płynie ona niezbyt szeroką  i  raczej płaską doliną, otoczoną wzgórzami. W dolinie tej,  przy drodze łączącej Wolbrom z Ogrodzieńcem leży miasteczko Pilica.
Pierwotna osada o tej nazwie znajdowała się prawdopodobnie około 5 kilometrów od dzisiejszego miasta, w pobliżu zamku w Smoleniu. Już w XIV wieku występuje Pilica Stara i Nowa. Później, miasto położone w dogodniejszym miejscu, nad rzeką, rozwinęło się, a Pilica Stara podupadła /podobnie jak smoleński zamek/ by wreszcie zniknąć z mapy.
Pilica początkowo należała do rodziny Pileckich a od 1590 roku do Padniewskich, później do Zbaraskich, następnie do Wiśniowieckich, a od 1936 jako posag córki Konstantego Wiśniowieckiego, Heleny, przeszła na własność Stanisława Warszyckiego.
Warszycki, jeden z najbogatszych magnatów w Koronie cieszył się nie-najlepszą opinią. Mimo pełnionych wysokich urzędów,  w tym kasztelana krakowskiego, a więc pierwszego senatora Rzeczypospolitej, uważany był za awanturnika i sadystę. Ale nie był też pozbawiony fantazji i swoistego poczucia humoru. Pozostały po nim różne legendy, a jedna z nich opowiada o ucz-cie jaką wyprawił dla wszystkich dziadów i żebraków z okolicy. Przed ucztą przegonił zaproszonych gości do łaźni, a po kąpieli kazał im założyć nowe szaty. Starych łachów, zdjętych do kąpieli, żebrakom nie oddał. Kazał je spalić, po uprzednim „oczyszczeniu” z zaszytych w nich kosztowności. Nie trzeba chyba dodawać, że uczta nie była zbyt mile wspominana przez uczestniczących w niej gości. Podobno za zagrabione w ten sposób pieniądze Warszycki zbudować miał przytułek dla ubogich. Ale czyż można całkowicie zaufać legendom?
Oprócz zamku, stanowiącego ozdobę okolicy, miasto posiadało też usytuowany na wzniesieniu klasztor oraz położony niedaleko rynku kościół parafialny. Patronem pilickiej fary jest święty Jan Chrzciciel. Początki budowli sięgają późnego gotyku – prezbiterium i kaplica św. Anny pochodzą z ok. 1500 roku. Kaplica Padniewskiego wraz z kopułą są z roku 1601 i posiadają wyraźnie  manierystyczny charakter. Jej autorem był Kacper Fodyga, zmarły przed 1626 rokiem, murator z Italii rodem a ożeniony i osiadły w Chęcinach. Nawa kościoła barokowa, podobnie kaplica św. Józefa z 1700 roku i stiukowe dekoracje wnętrza i elewacji.