DROHICZYN Kościół benedyktynek

Na północ od ujścia rzeki Krzny Bug płynie w kierunku zachodnim, rozdzielając dwie wysoczyzny : Siedlecką, należącą do Mazowsza i Drohicką, będącą częścią Podlasia. Wzdłuż doliny Bugu, na jego północnym brzegu, posuwało się w IX-XI wieku osadnictwo ruskie. Ślady tego osadnictwa znaczone były licznymi grodami i kurhanami. Wtedy właśnie powstały grody w Mielniku, Bielsku i Drohiczynie. Sam Drohiczyn wzmiankowany był w ruskich kronikach w wieku XI i XII, w okresie kiedy na przemian znajdował się we władaniu Rusi, Litwy i Mazowsza. U schyłku XIII stulecia wszedł na stałe w skład państwa litewskiego, by w ramach unii horodelskiej związać się z powstającym państwem polsko-litewskim.
W roku 1498 Drohiczyn otrzymał prawa miejskie, w 1516 był już siedzibą starostwa a w roku 1520 stolicą województwa podlaskiego. Unia lubelska /1569/ włączyła Drohiczyn do Korony. Wiek XV i XVI był okresem największego rozkwitu miasta. Sprzyjało temu jego dogodne położenie na handlowych szlakach a w szczególności rzeczny port, położony przy drodze wodnej wiodącej do Gdańska. Gospodarczy upadek Drohiczyna zapoczątkowany został zniszczeniami wojennymi i klęskami żywiołowymi trapiącymi miasto w drugiej połowie XVII stulecia. Trzeci rozbiór Polski rozdzielił miasto pomiędzy dwóch zaborców – jego główna część, położona na prawym brzegu Bugu, dostała się Prusom, a  druga, mniejsza, początkowo Austrii a po Kongresie Wiedeńskim – Rosji. Miasto przestało być powiatem i spadło do roli prowincjonalnej osady /prawa miejski odebrano w 1867r./, którą ominęła nawet budowana całkiem niedaleko linia kolejowa.
Dzisiaj Drohiczyn jest niewielkim ośrodkiem rolniczo – handlowo -rzemieślniczym a dokonane ostatnio „otwarcie” polskiej granicy wschodniej może stać się dla miasta ogromną szansą.
Ogromną atrakcją Drohiczyna jest jego piękne położenie, interesujące okolice a także liczne, jak na miasteczko tej wielkości, obiekty zabytkowe. Wprawdzie na Górze Zamkowej nie ma już nawet śladów po zniszczonym przez Szwedów zamku, ale podmywające ją wody Bugu odkrywają od czasu do czasu znaleziska z „ruskiego” okresu miasta. Z obiektów późniejszych wymienić należy budowle sakralne: barokowy kościół i klasztor franciszkanów z II połowy XVII wieku, rokokowy, klasztorny kościół benedyktynek  z wieku XVIII, oraz cerkiew – początkowo unicką, a obecnie prawosławną. Są też zabytki architektury świeckiej – kolegium jezuitów /wzniesione w latach 1661-1710/ przy kościele z lat 1696-1709 oraz kolegium pijarów z 1747 ro-ku.