PUCK Szpitalik św. Jerzego

Najstarszy szpital w Pucku zbudowany został około połowy XIV, jeszcze w czasach Państwa Zakonnego. Szpital w owych czasach nie miał oczywiście tego charakteru co dzisiejsze szpitale – nazwali byśmy go teraz raczej „domem opieki” dla ludzi starych i chorych, ludzi potrzebujących pomocy. Szpital był drewniany, miał charakter raczej prowizoryczny, a stał w pobliżu Bramy Gdańskiej. Około roku 1390 znajdowała się przy nim kaplica pod we-zwaniem św. Jerzego – religijną posługę w kaplicy i w szpitalu wypełniał wikary z kościoła parafialnego. W latach 1413-26 tymczasowy budynek zastąpiono nowym, wykonanym w konstrukcji szkieletowej. Zachowane dokumenty informują, że w skład zespołu, prócz budynku szpitala, wchodził kościół pod wezwaniem św. Jerzego oraz obiekty gospodarcze. Później założono tu także nieduży cmentarz.
W okresie reformacji kościół św. Jerzego przejęli luteranie. Szpital pozostał chyba jednak w rękach katolików, skoro pod koniec tegoż stulecia nazywano go „farskim”, czyli należącym do kościoła parafialnego. Źródłami utrzymania zamieszkałych w szpitalu pensjonariuszy były wpływy pochodzące z dochodów starostów puckich oraz dotacje z miejskich parcel Pucka i z Puckiej Wsi.
Podczas wojny polsko-szwedzkiej, w roku 1656, piętnastowieczny budynek szpitala uległ całkowitemu zniszczeniu. Odbudowa nie nastąpiła chyba bezpośrednio po zakończeniu wojny – można przypuszczać, że nowy obiekt powstał około roku 1681, ponieważ w tym właśnie czasie Jan III Sobieski (nie jako król, ale jako pucki starosta) ustanowił roczną dotację dla szpitala w kwocie 108 guldenów. W roku 1757 budynek został wyremontowany. Był to remont generalny, ale istnieje też pogląd, że właściwie budynek wykonano wówczas od nowa. Fundusze na ten cel ofiarował pucki starosta, Ignacy Przebendowski, zapisując także 24 floreny rocznie, płatne przez okres 72 lat, pozwalające na utrzymanie dwojga ubogich. Zapis ten ponowili potem w roku 1815 spadkobiercy starosty.
W 1827 opracowano „statut” szpitala regulujący obowiązki „prowizorów” (osób zarządzających szpitalem) oraz prawa i obowiązki pensjonariuszy. W statucie znalazł się też opis budynku, z którego wynikało, że miał on szkieletową konstrukcję, dwie kondygnacje i kryty dachówka dach. Na parterze znajdowały się cztery izby mieszkalne, sień i kuchnia. Na piętrze były cztery izby. W szpitalu przebywało od 7 do 10 pensjonariuszy. W 2. połowie tegoż stulecia, a potem w stuleciu następnym, wnętrza budynku uległy całkowitej przebudowie. Z XVII wieku (czy może raczej z XVIII ?) zachowała się tylko elewacja frontowa. Od lat 60. XX stulecia budynek zaczął służyć kulturze: najpierw znalazła się tu Stacja Gromadzenia Dóbr Kultury i Upowszechniania Wiedzy o Regionie, w roku 1980 przemianowana na Muzeum Ziemi Puc-kiej. Pod koniec lat 70. gromadzone tu zbiory powiększyły się na tyle, że po-wierzchnia ekspozycyjna stała się zbyt szczupła, więc do dawnego szpitala dołączono stojący obok parterowy budynek mieszkalny i położoną w podwórzu starą, dziewiętnastowieczną kuźnię.
W muzeum (czynnym przez cały tydzień za wyjątkiem wtorków) eksponowana jest prahistoria i historia Pucka. Jest też ekspozycja etnograficzna ukazującą ludową kulturę Kaszubów, zbiory rzemiosła artystycznego, warsz-taty: rogowiarski, tkacki i szewski. W muzealnej kuźni wciąż działa warsztat kowalski.