WARSZAWA Rynek Starego Miasta

Warszawski Rynek wytyczony został podczas lokacji miasta na przełomie XIII i XIV wieku. Ma on kształt prostokąta o wymiarach 90 na 73 metry  /dla porównania krakowski rynek ma 200 na 200 metrów/.
Pierwsze domy były drewniane, dopiero w wieku XVI pojawiają się murowane, dwupiętrowe kamieniczki, trójkątnymi szczytami zwrócone do rynku. Na przestrzeni wieków stale je przebudowywano dostosowując do zmieniających się potrzeb i obowiązującej mody. Gotyckie szczyty zastępowano attykami, pojawiały się też dachy ze spadkami w kierunku Rynku i podwórza. Ceglane mury pokrywano polichromowanym tynkiem, wprowadzano ozdobne portale i oprofilowania okien. Z czasem kamieniczki przestawały służyć za mieszkanie tylko rodzinie właściciela – poszczególne piętra wynajmowano lokatorom. Konieczność doświetlenia schodów powodowała obrastanie dachów w malownicze świetliki zwane latarniami.
Większość elewacji pochodzi z okresu późnego renesansu i wczesnego baroku. Przyczynił się do tego pożar z 1607 roku, po którym odbudowywano strawione ogniem kamieniczki, a modernizowano te, które od ognia nie ucierpiały.
W latach rozbiorów Stare Miasto zaczyna podupadać. W roku 1817 ro-zebrano ratusz, a władze miasta przeniosły się na Plac Teatralny. Bogatsze rodziny przenosiły się do lepszych dzielnic, a ich miejsce zajęła uboższa ludność. W czasie Powstania Warszawskiego Stare Miasto zostało zniszczone. Odbudowano je w latach 1949-53.
Róg Rynku i ulicy Wąski Dunaj zajmuje kamieniczka „Pod św. Anną”. Zbudowana około połowy XV wieku, kilkakrotnie przebudowywana: w 1535 w stylu późnogotyckim, w latach 1635-37 w stylu późnego renesansu. Wtedy to na elewacji od Wąskiego Dunaju pojawił się charakterystyczny wykusz. Nazwa kamieniczki pochodzi od  figury św. Anny umieszczonej we wnęce narożnika budynku.