LEGNICA Zamek

Legnicki zamek aż do roku 1675 był siedzibą Piastów. Ostatnim z tego rodu był Jerzy Wilhelm, książę na  Legnicy i Brzegu. Zachował się opis uroczystego hołdu złożonego mu przez legnicką szlachtę w 1675 roku, w zamkowych komnatach. Na dziedzińcu odbył się z tej okazji rycerski turniej oraz przegląd zbrojnych oddziałów mieszczańskich.
Na miejscu zajmowanym dzisiaj przez zamek początkowo znajdował się gród o drewniano ziemnych wałach, założony w wieku XI lub nawet, jak twierdzą niektórzy historycy, w VIII wieku. Na przełomie wieków XII i XIII gród był siedzibą kasztelańską i składał się z grodu właściwego – w części wschodniej i podgrodzia – w zachodniej części zespołu warownego. Na początku XIII stulecia Henryk Brodaty, prawnuk Bolesława Krzywoustego rozpoczął przekształcanie grodu w murowany zamek. Dwóch przeciwległych krańców wzgórza broniły dwie kamienne wieże, dołem cylindryczne, górą wieloboczne. Wieża św. Jadwigi od zachodu i wieża św. Piotra, w piwnicach mieszcząca więzienie, od strony wschodniej. Pomiędzy wieżami wybudowano pallatium przeznaczone na rezydencję księcia. Wielkość tej siedziby posiadającej trzy kondygnacje po 1000 m2 każda, wymownie świadczy o znaczeniu i zamożności księcia. Na dziedzińcu, obok pallatium, wzniesiono kaplicę zamkową, obiekt dwukondygnacyjny oparty na planie dwunastoboku, z wydłużonym prezbiterium.
Gdyby syn Henryka Brodatego, Henryk Pobożny, zamiast walczyć z Tatarami pod miastem, bronił się w legnickim zamku, nie poległby na pewno w 1241 roku. Zamek bowiem pozostał wówczas nie zdobyty. Tatarzy nie mieli odpowiedniego sprzętu by zdobywać tak dobrze ufortyfikowany i dzielnie broniony zamek.
Na początku XV wieku zamek był przebudowywany, a w latach 1453-88 rozbudowywany. Kolejnych zmian dokonywano w latach 1530-33.Z tego właśnie okresu pochodzi renesansowa brama wschodnia, dzieło Jerzego z Ambergu. Zamek dostosowano wtedy do wymagań ówczesnej ars militaris, otaczając go ziemnymi wałami z bastejami na narożach. W wieku XVII pomiędzy pallatium i wieżą wybudowano arsenał, a nowo wzniesiona wieża zegarowa i galeria podzieliły obszerny dziedziniec na dwa mniejsze.
W 1711 roku pożar strawił północne skrzydło zamku. Po stu latach, w 1835 roku, zamek znowu płonął, po czym odbudowano go według projektu Karola Fryderyka Schinkla. Kolejny wielki pożar, w ostatnich dniach II wojny światowej, zniszczył legnicki zamek, ale zarazem przyczynił się do jego pełne-go poznania. Dokładne przebadanie ruin pozwoliło na precyzyjne określenie poszczególnych faz powstawania zamku, jak również zakresu zmian, podczas licznych etapów jego przebudowy.