DUBIECKO Pałac

Z osobą największego poety wśród duchownych i najwyższego rangą duchownego /do czasów Jana Pawła II/ pośród poetów, Ignacego Krasickie-go, związanych jest kilka znakomitych zabytków. Należą do nich zamki w Baranowie, Lidzbarku Warmińskim i zamek /a potem pałac/ w Dubiecku. O ile w dwóch pierwszych książę poetów zamieszkiwał, to w położonym nad brzegiem Sanu dubieckim pałacu, w dniu 3 lutego 1735 roku, Krasicki przyszedł na świat.
Wieś Dubiecko wzmiankowana była w dokumentach już w roku 1389. Nad nią na wzgórzu wznosił się zamek rodziny Kmitów. Wcześniej, w miejscu zwanym Grodziskiem, znajdowało się tu osiedle obronne – dość duże bowiem zajmujące powierzchnię o wymiarach 150 x 200 metrów. Gród ten istnieć przestał w wieku XIII, prawdopodobnie z przyczyny tatarskiego najazdu z ro-ku 1260. W roku 1407 Mikołaj Kmita uzyskał dla Dubiecka przywilej lokacyjny, ale miasto przeniesiono, tam gdzie znajduje się ono do dzisiaj, na lewy brzeg Sanu. Zamek natomiast pozostał, choć już nie na długo, na dotychczasowym, prawym brzegu. Niedługo, gdyż w połowie XVI stulecia, podczas po-bytu w nim królowej Bony, strawił go przypadkowo wywołany pożar. Pogorzeliska nie odbudowywano a nowy zamek wzniesiono już na lewym brzegu, w sąsiedztwie miasteczka. Zbudował go Stanisław Mateusz Stadnicki, który wraz z ręką Nawojki Kmitówny zyskał Dubiecko i otaczające je tereny.
Była to budowla gotycko – renesansowa, powstająca etapami, a ostatecznie ukształtowana jako czworobok z wewnętrznym /być może arkado-wym ?/ dziedzińcem. Z tamtego zamku zachowały się częściowo piwnice południowego skrzydła oraz dwa pomieszczenia na parterze północnego traktu obecnego pałacu. W zamku tym urodził się w roku 1551 Stanisław Stadnicki, zwany Diabłem Łańcuckim, „pierwszy” warchoł I Rzeczypospolitej.
W roku 1588 Dubiecko zakupił Stanisław Krasicki. Po nim posiadłość odziedziczył jego syn, Jerzy. Obaj prowadzili intensywne prace budowlane przy przebudowie zamku. Z tego okresu pochodzi zachowany do dzisiaj „skarbczyk” z piwnicami przy ścianie wschodniej dawnego południowego skrzydła oraz bruk dziedzińca ułożony metr poniżej dzisiejszego poziomu te-renu. Efektem tych działań była dość potężna manierystyczna rezydencja, nieco podobna do krasiczyńskiej. Po pożarze który miał miejsce około połowy XVI stulecia, rezydencję znowu przebudowano. Pod koniec wieku XVIII i w pierwszej połowie XIX, obiekt ostatecznie zatracił swój dotychczasowy charakter – obronnego czworobocznego założenia – by przybrać formę rezydencji wygodnej o cechach pałacu.
W roku 1852 Dubiecko na drodze spadku przeszło na własność krewnych Krasickich, rodziny Konarskich. Konarscy w roku 1909 zbudowali przy gazonie, od jego zachodniej strony, neogotycką oficynę. Od trzydziestu lat w pałacu mieści się Muzeum Ignacego Krasickiego, będące filią Muzeum Narodowego Ziemi Przemyskiej.