Najnowsze
Komentarze
- Wystawy Romana Mirowskiego | Roman Mirowski - KOŚCIOŁY Z SOBOTAMI
- Pan Samochodzik i Szatański Plan – Jerzy Seipp – ZNienacka - PIOTRKÓW TRYBUNALSKI Kościół farny
- 163 ITALIA 25 FLORENCJA 1 Kaplica Pazzi „En trois quart” | Roman Mirowski - FLORENCJA
- WŁOCHY | Roman Mirowski - FLORENCJA
- Все, чого ви ще не знали про Божу Матір Ченстоховську | CREDO - CZĘSTOCHOWA Jasna Góra – Pomnik Prymasa Wyszyńskiego
DĄBRÓWKA STARZEŃSKA Zamek
Na granicy Ziem Przemyskiej i Krośnieńskiej, kilka kilometrów na południe od Dynowa, na prawym brzegu Sanu leży Dąbrówka Starzeńska. Do roku 1467 właścicielami jej byli Kmitowie a potem Dynowscy. Od Dynowskich zakupił ją Paweł Nabrzyk z Nozdrzca. Jako „curia” wymienia Dąbrówkę dokument z lat 1500 – 1502. Potem wieś przechodzi we władanie Stadnickich aż do roku 1663 i jako wiano Anny ze Stadnickich Zebrzydowskiej staje się własnością Jana Karola Czartoryskiego.
Pierwszy murowany dwór w Dąbrówce powstał za czasów Stadnickich, w II połowie XVI stulecia. Dwór ten wzmiankowany był kilkadziesiąt lat później, w latach 1610 –21 w aktach sądowych. Po roku 1621 dwór rozbudowano, przekształcając go w zamek. Budowlę wzniesiono na obszernym wzgórzu znajdującym się na skraju wsi i oddzielonym od niej wąwozem. Obecnie zespół graniczy od południa z terenem dawnych stawów, od północy i zachodu z drogą prowadzącą tu z Dynowa, wzdłuż której płynie rzeczka Kruszelnica, dopływ Sanu.
Zamek miał kształt czworoboku o wymiarach około 70 na 80 metrów, wzmocnionego na narożach czworobocznymi basztami – bastejami o planie zbliżonym do kwadratu. Wcześniejszy dwór Stadnickich tworzył północno wschodni fragment tak powstałego zamku. Budulec stanowił kamień, częściowo przemurowywany cegłą.
Pod koniec XVII stulecia Dąbrówka wraz z zamkiem, znowu na drodze zamążpójścia, dostała się rodzinie Ogińskich. Ten ród, a potem jego spadkobierca, Józef Antoni Podolski, panuje na zamku do roku 1789. Wtedy to nabywcą staje się Piotr Starzeński, dodając swoje nazwisko do nazwy wsi. Starzeńscy władali Dąbrówką, zamieszkując w niej, aż do roku 1939. W drugiej połowie XIX stulecia zbudowali dwór, wykorzystując na ten cel ściany zachodniego skrzydła zamku. Wyremontowano też i przystosowano na cele mieszkalne narożne baszty – basteje.
Dla losów zamku decydującym okazał się być rok 1945. Został on wysadzony w powietrze i spalony przez oddział Ukraińskiej Powstańczej Armii. Od tego czasu pozostaje on ruiną, której stan z roku na rok coraz bardziej się pogarsza.