KALWARIA ZEBRZYDOWSKA Klasztor Bernardynów

Imponujące swą skalą  założenie klasztorne w Kalwarii Zebrzydowskiej ufundował wojewoda krakowski Mikołaj Zebrzydowski. Zabudowania klasztoru sprzężone są z kościołem, dziedzińcami odpustowymi i gospodarczymi. Na otaczających klasztor malowniczych pagórkach wybudowano kilkadziesiąt kaplic upamiętniających miejsca i budowle związane z Męką Pańską, tworząc sparafrazowany obraz planu dawnej Jerozolimy. Źródłem inspiracji były opisy Jerozolimy Andrychomiusza z końca XVI wieku i plany z publikacji Chrystiana Adriana Cruysa /1584/. Całość krajobrazowego założenia, opartego kompozycyjnie na elipsie, wytyczono w 1604 roku według planów teologa i matematyka, Feliksa Żebrowskiego.
Budowę klasztoru rozpoczęto w roku 1603 według projektu Jana Marii Bernardoniego. Powstała wtedy starsza część klasztoru wokół I wirydarza, kwadratowy chór zakonny oraz pierwotny kościół, stanowiący dziś prezbite-rium. Po śmierci Bernardoniego pierwszą fazę budowy zakończoną w 1609 roku kontynuował Flamand Paul Baudarth, z zawodu złotnik i architekt. Ufortyfikowany zaraz po wzniesieniu klasztor rozbudowywany był przez cały wiek XVII, a czteroprzęsłowy korpus nawowy i dwuwieżową fasadę kościoła ukończono w  1702 roku.
Od południa do kościoła przybudowano trzy kopułowe kaplice: św. Antoniego Padewskiego /1687/, Matki Boskiej Cudownej /1658-67/ oraz Nie-pokalanego Poczęcia MB/1749/. Piętrzące się w widoku od południowego-wschodu kopuły, sygnaturki i hełmy wieżyczek tworzą niezwykle malowniczy obraz.
Klasztor rozbudowywano; w latach 1654-66 powstały skrzydła wokół II wirydarza, nadbudowywane w wieku XIX. Przed kościołem założono plac, zwany Rajskim, z podcieniami po bokach i z ogrodzeniem z posągami świętych /1823 i 1854/. Z tyłu, za kościołem powstał wielki dziedziniec otoczony budynkami gospodarczymi, a wśród nich późnobarokowy budynek bramny z 1744 roku.