KRAKÓW Sukiennice /2/

Maszkarony z attyki krakowskich Sukiennic, stojące na postumentach ujętych esownicami, zaprojektował najprawdopodobniej w 1557 roku „Sanctus Italus”, czyli  Santi Gucci, a odkuł je w pińczowskim kamieniu kamieniarz Jan. Projekt maszkaronów jest najwcześniejszym ze znanych dzieł Gucciego na terenie Polski. Z pierwotnego wystroju attyki zachowało się 18 masek, przedstawiających twarze ludzkie, zdeformowane i wykrzywione, w ujęciach groteskowych  i fantastycznych. Maszkarony z Sukiennic stanowią  najwspanialszy zespół rzeźby architektonicznej z czasów polskiego renesansu.
Zwiększający się ruch komunikacyjny na krakowskim rynku sprawił, że na początku XVII wieku przebito w hali Sukiennic przejście z zachodu na wschód, od ulicy Szewskiej do Siennej.
Dzisiejszą postać Sukiennice uzyskały w wyniku przebudowy dokonanej przez Tomasza Prylińskiego w latach 1875-79. Dostawiono wtedy ostro-łukowe, noegotyckie podcienia wzdłuż elewacji wschodniej i zachodniej oraz attykowe ryzality na osi poprzecznej. Szczyty ryzalitów przyozdobił Pryliński attyką taką samą jak na korpusie Sukiennic, a w roli maszkaronów umieścił skarykaturyzowane portrety prezydenta i wiceprezydenta miasta /Dr J.Dietla i J.Rolle’go/.
Projekt Prylińskiego do dziś budzi wśród historyków architektury wiele kontrowersji. Nieszczęsne ryzality uważane są za element obcy, niepotrzebnie akcentujący poprzeczną oś budynku. Ryzality przerywają też attykę, która podkreślała horyzontalny układ renesansowego budynku. Jednak po niemal 120 latach, mało kto /oczywiście oprócz naukowców/ mógłby sobie wyobrazić inny kształt Sukiennic, budowli która wtopiła się  już w krajobraz krakowskiego rynku.
Obecnie na piętrze odnowionych w latach 1972-76 Sukiennic mieści się galeria malarstwa polskiego, najstarszy, bo zapoczątkowany w roku 1879, oddział Muzeum Narodowego w Krakowie.