KRAKÓW Sukiennice /1/

Najstarsze Sukiennice, jak się przypuszcza, pochodzące mniej więcej z okresu lokacji miasta, były po prostu podwójnym rzędem drewnianych kramów, tworzących jak gdyby uliczkę po środku rynku. Uliczkę tę zamykano na noc kratami, aby zabezpieczyć gromadzone tam towary. Dachu nad uliczką wtedy jeszcze w ogóle nie było.
Nowe, tym razem już murowane Sukiennice powstały przed rokiem 1358, najprawdopodobniej z inicjatywy króla Kazimierza Wielkiego. Była to podłużna ceglano-kamienna hala, z ostrołukowymi wejściami w ścianach północnej i południowej i rzędami znacznie niższych kramów wzdłuż boków dłuższych. Ich układ przestrzenny przypominał nieco kościelną bazylikę. Częściowej przebudowy, mającej na celu nadanie budynkowi w miarę jedno-litej formy architektonicznej, dokonano w latach 1380-1400. Kroniki odnotowują związane z tym etapem rozwoju Sukiennic nazwisko miejskiego budowniczego, Marcina Lindentoldego, wykonawcy sklepień nad kramami. Skromna kwota sześciu grzywien, jaką mistrz otrzymał za swoją pracę, wy-klucza możliwość przypisania mu autorstwa całej przebudowy.
W roku 1555 szalejący w śródmieściu pożar zniszczył bardzo wiele budynków, w tym także Sukiennice. Wydane po pożarze rozporządzenie władz miejskich zalecające stosowanie dachów pogrążonych, oddzielonych od sąsiednich posesji ścianami ogniowymi, stało się przyczyną rozpowszechnienia w Polsce attyk. Jednym z najwcześniejszych i najokazalszych przykładów zastosowania attyki /przeszczepionej z północnych Włoch/ stały się właśnie krakowskie Sukiennice.
Gruntowna przebudowa renesansowa po pożarze prowadzona była przez mistrza Pankratiusa /do roku 1560/. Przy krótszych bokach budowli wzniesiono wówczas schody z loggiami na piętrze wg modelu Jana Frankensteina, być może poprawianego przez Jana Marię Padovana. Halę nakryto sklepieniem kolebkowym, na piętrze nadbudowano górną salę, a całość korpusu zwieńczono wysoką attyką z arkadkowym fryzem i grzebieniem z wielkimi maszkaronami.