IMBRAMOWICE Kościół i klasztor norbertanek

Imbramowice leżą nad rzeczką Dłubnią, na terenie Jury Krakowsko-Częstochowskiej, około 20 kilometrów na północ od Krakowa. Gdy budowano pierwotny klasztor, wieś nazywała się jeszcze Dłubnia, a nową nazwę, zbliżoną do dzisiejszej – Imramowice – otrzymała dopiero w stuleciu XV. Nazwa ta miała pochodzić od Imrama (albo może Imbrama), wuja biskupa Iwona, który według ks. Władysława Kwapińskiego, autora pracy o św. Norbercie i jego zakonie, miał być fundatorem klasztoru, a Iwo Odrowąż, tylko tę fundację kontynuował. Oficjalnie jednak klasztor i kościół uważane są za fundację biskupa i datowane na lata 1223-1226.
Zabudowa z wieku XIII nie zachowała się – najstarsze, ceglane fragmenty zachowane w murach obecnych budowli datuje się na XIV stulecie, a partie wykonane z kamienia – na wiek XV, na lata po roku 1485, kiedy norbertanki powróciły do tutejszego klasztoru po czasowym opuszczeniu Imbramowic (przebywały wówczas w Busku). Sprawa przenoszenia zakonnic do klasztoru w Busku miała związek z jakimiś problemami co do wewnętrznej dyscypliny w zgromadzeniu – o czym dość aluzyjnie wspomina Długosz w Liber Beneficiorum. Istotna poprawa nie nastąpiła od razu – doszło do niej dopiero po soborze trydenckim, którego „dekrety gorliwie w czyn wprowadzał Jerzy Radziwiłł, biskup krakowski” i po wizytacji klasztoru dokonanej przez Radziwiłła, której wpływy okazały się być dla imbramowickiego klasztoru prawdziwie „zbawienne”. Ksienią została wówczas „Anna Brudzińska (1594-6). Klasztor będący niemal w ruinie, zaczyna się z upadku dźwigać…” – pisze ksiądz Wiśniewski. W roku 1626 biskup Szyszkowski nałożył na przełożoną obowiązek rozbudowania klasztoru. Nie wiele to chyba pomogło. W XVII stuleciu kościół sklepienia miał tylko w prezbiterium, klasztorne budynki – murowane i drewniane – pochodziły z różnych epok, a ich stan trudno byłoby nazwać kwitnącym. Kres starej zabudowie przyniósł pożar z dnia 28 lipca 1710 roku, który niemal doszczętnie strawił imbramowicki klasztor.
Obecny klasztor i kościół, przy częściowym wykorzystaniu murów obwodowych dawniejszego kościoła, ufundowali: biskup Kazimierz Łubieński, ksieni Zofia Grotówna i prowizor, ks. Dominik Lochman. Budowa trwała od roku 1711 do 1721 – prowadzono ja w oparciu o projekt architekta Kacpra Bażanki, a przy wyposażaniu wnętrz działali: rzeźbiarz Antoni Frąckiewicz i malarz Wilhelm Włoch z córką. Konsekracja kościoła nastąpiła w dniu 29 lipca 1717 roku – dokonał jej biskup Kazimierz Łubieński
Kościół jest jednonawowy, z oratorium umieszczonym na emporze i wieżą od strony zachodniej. Prezbiterium jest zakończone półkoliście, a wnętrze kościoła nakrywa kolebkowe sklepienie wsparte na gurtach. Budynki klasztorne są piętrowe – otaczają wirydarz (którego północną stronę zamyka kościół) i położony na południe od wirydarza dziedziniec gospodarczy. Większość klasztornych budynków ma przyziemia nakryte sklepieniami. W refektarzu zachowała się polichromia namalowana przez Wilhelma Włocha.
W klasztornym zespole znajdują się także: oficyna, spichlerz z lat 1758-69, dom kapelana z 1. połowy XVIII stulecia i najbardziej znany i najczęściej fotografowany z imbramowickich obiektów – brama wjazdowa z posągami mat-ki Boskiej, św. Augustyna i św. Norberta, zrealizowana według projektu miechowskiego architekta – Rożowskiego.